Czechy – spacer po Pradze

Praga stolica naszego południowego sąsiada Czech jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej zabytkowych miast w Europie. Ta leżąca na rzeką Wełtawą metropolia sięga czasów średniowiecznych i charakteryzuje się piękną i długą historią. Praga to możliwość zwiedzenia pięknych zabytków czeskiej stolicy rozpościerającej się na brzegach Wełtawy

Most Karola

Most Karola w Pradze jest kamienną gotycką przeprawą przez rzekę Wełtawą, łączą dzielnice Mała Strana i Stare Miasto. Liczy 516 m długości i ok. 9,50 m szerokości. Podtrzymuje go 15 filarów. Na Moście Karola znajduje się 30 posągów świętych, posąg cesarza Józefa II i tablica pamiątkowa poświęcona św. Janowi Nepomucenowi. Budowę Mostu Karola rozpoczęto w 1357 roku za panowania cesarza Karola IV. Stanął on w miejscu wcześniejszego romańskiego, także kamiennego, Mostu Judyty z XII wieku, zniszczonego w czasie powodzi. Początkowo nosił nazwę Kamiennego lub Praskiego Mostu. Ciekawostką jest, iż kamień węgielny pod budowę mostu wmurował sam Karol IV. Projektantem mostu został Peter Parler. W okresie baroku most ozdobiony został posągami. Są to dzieła autorstwa m.in. Matthiasa Bernarda Brauna i rodziny Brokoff. Przez wieki był to jedyny most na Wełtawie w Pradze. Legenda dotycząca Mostu Karola w Pradze głosi, iż zakochana para, która się tu pocałuje zazna miłości do końca życia.

Rynek Staromiejski

Rynek Staromiejski jest głównym placem Starego Miasta i całej Pragi, obejmuje powierzchnię ponad 9000 m². Najważniejszymi obiektami Rynku Staromiejskiego są barokowe i rokokowe domy z romańskimi i gotyckimi założeniami, pomnik Jana Husa, Stary Ratusz, Pałac Goltz-Kinskich oraz kościoły: Najświętszej Marii Panny przed Tynem i husycki św. Mikołaja. Już w XI wieku istniał w tym miejscu rynek z regularnie odbywającym się na nim handlem. Z 1211 roku pochodzą dokumenty potwierdzające istnienie administratora, który pobierał opłaty na rynku. Pałac Goltz-Kinskich na staromiejskim rynku to miejsce, z którym wiąże się legenda. Mówi ona, że trzech budowniczych pałacu zostało przekupionych, aby zaburzyć ład rynku. Sprawa jednak wyszła jednak na jaw i za łapownictwo skazano ich na śmierć. Podobno córka jednego z przekupnych budowniczych udała sią do hrabiego Goltza, właściciela pałacu, aby prosić o ułaskawienie ojca. Od chwili, gdy zatrzasnęły się za nią drzwi, słuch o niej zaginął. Nocami po Rynku Staromiejskim szwęda się młoda kobieta pytając o Goltza.

Zamek na Hradczanach

Zamek na Hradczanach w Pradze jest największym pod względem zajmowanej powierzchni zamkiem na świecie według księgi rekordów Guinessa. Główne obiekty zamku to Stary Pałac Królewski, Belweder królowej Anny, Pałac Lobkovicki, Nowy Pałac Królewski, wieża Daliborka, wieża Mihulka, Złota Uliczka, katedra św. Wita, bazylika św. Jerzego, ogrody oraz Jeleni Rów. Zamek na Hradczanach swą historię rozpoczyna z końcem IX wieku. Wówczas pierwszy książę przemyślidzki Borzywoj I przeniósł siedzibę z Lewego Hradca na wzgórze nad Wełtawą. Było to miejsce, gdzie składano ofiary pogańskim bogom. Książe polecił wybudować tu kościół pod wezwaniem Marii Panny. Na przełomie wieków XVI i XVII na zamku w Hradczanach urzędował ekscentryczny cesarz Rudolf II Habsburg. Słynął on z zamiłowania do magii, okultyzmu, alchemii i zupełnego oderwania od rzeczywistości. Za jego panowania pałac zapełniał się tajemnymi księgami, magicznymi przedmiotami. Według legend sprowadzał do Pragi alchemików i więził ich.

Ratusz staromiejski i Praski Zegar Astronomiczny

Ratusz Staromiejski w Pradze jest dawną siedzibą władz miejskich. Budynek wzniesiono w stylu gotyckim, na szczególną uwagę zasługuje portal utrzymany w tym stylu. Na południowej ścianie Ratusza Staromiejskiego powstał Praski Zegar Astronomiczny, który składa się z trzech części: astronomicznej kalendarzowej i animacyjnej. Budynek Ratusza Staromiejskiego powstawał od 1338 roku, a ukończono go w czasie wojen husyckich. Zegar Astronomiczny skonstruowany został w 1410 roku. 80 lat później Hanuš z Růžy przebudował zegar, który był dziełem jego życia i przyciągał mnóstwo chętnych, by go podziwiać. Z osobą zegarmistrza związana jest jedna z praskich legend. Zamiast nagrody za to dzieło spotkała go okrutna kara. Rządzący Pragą postanowili oślepić rzemieślnika, aby ten już nigdy nie stworzył dzieła równie pięknego. Mistrz postanowił się zemścić i rzucił się do wnętrza wierzy, uszkadzając mechanizm zegara. Po 80 latach naprawiono zegar, ale duch zegarmistrza do dziś błąka się po wieży.

Praskie ZOO

Zoo w Pradze jest członkiem Światowego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów. Hodowanych jest tu ponad 6800 gatunków zwierząt. Prezentuje ono zwierzęta w warunkach, zbliżonych do ich naturalnego środowiska. Zoo w Pradze oferuje wiele programów edukacyjnych zarówno dla szkół, jak i dla ogółu społeczeństwa. Ogród zoologiczny w Pradze otwarto w 1931 roku. Przez lata był on rozbudowywany i unowocześniany. Gromadzono kolejne gatunki i tworzono dla nich najlepsze możliwe warunki do życia. Jednak w wyniku powodzi w latach 2002 i 2013 obszar ogrodu zoologicznego w Pradze uległ znacznym zniszczeniom i wiele zwierząt ucierpiało. Zoo zostało zrekonstruowane. Wśród gatunków hodowanych w praskim zoo znaleźć można m.in. konie Przewalskiego, słonie indyjskie, goryle nizinne, lamparty, orangutany, pandy czerwone, żyrafy Rothschilda, pingwiny Humboldta, iguany kubańskie, żółwie i wiele innych. Praskie zoo prowadzi międzynarodową księgę stadną konia Przewalskiego.

Archikatedra Świętych Wita, Wacława i Wojciecha

Archikatedra Świętych Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze jest siedziba arcybiskupów praskich i prymasa czeskiego. Jest to świątynia wzniesiona w stylach gotyckim i neogotyckim. Zawiera dzieła malarstwa i rzeźby, relikwie świętych czeskich, insygnia koronacyjne królów czeskich. Jest kościołem koronacyjnym i grzebalnym czeskich władców. Archikatedra budowana była w kilku etapach. Część wschodnia oraz elewacja południowa powstały w latach 1344 – 1385 w stylu gotyckim, natomiast dokończona została w latach 1870 – 1929 roku w stylu neogotyckim. Jest trzecią świątynią istniejącą w tym miejscu. W wieży znajduje się Dzwon Zygmunta, który jest największym dzwonem w Czechach. Archikatedra Świętych Wita, Wacława i Wojciecha była istotnym miejscem pielgrzymkowym. Umiejscowiono tu groby świętych Wita, Wacława i Wojciecha, a później także św. Zygmunta. Ponadto umieszczono tu relikwie św. Prokopa, św. Ludmiły, fragmenty Krzyża Świętego, Ewangelii św. Marka oraz część berła św. Piotra.

Wyszehrad

Wyszehrad jest wzgórzem w Pradze, na prawym brzegu Wełtawy. Znajduje się tu Zamek Wyszechradzki, rotunda św. Marcina kościół św. Piotra i Pawła, obok którego mieści się cmentarz z panteonem narodowym, gdzie pochowane są ważne postacie Czech. Tu początek swój miała Droga Królewska, którą władcy czescy przemierzali na koronację do Hradczan. Wzgórze Wyszehrad było drugą najważniejszą, obok Hradczan siedzibą władców czeskich w okresie średniowiecza od X wieku. Wratysław II uczynił z Zamku Wyszehradzkiego swoją główną siedzibę. Jednak w czasach panowania kolejnych królów Wyszehrad tracił na znaczeniu. Sobiesław I Przemyślida był ostatnim władcą rezydującym tutaj. Legenda głosi, że znajdowała się tu siedziba pierwszego czeskiego władcy Kroka. Jego córka Libusza miała proroczy sen, który wskazał, iż w pobliskich lasach należy odnaleźć człowieka, ciosającego próg do swego domu. W miejscu tym należy znieść miasto i nazwać je „próg”, czyli po czesku „Praha”.

Wieża Petřínská

Wieża Petřínská w Pradze jest stalową konstrukcją o wysokości 65,5 m. Jest to wieża widokowa wzniesiona na wzgórzu Petřín jako kopia wieży Eiffla. Platforma widokowa ulokowana została na wysokości 55 m i prowadzi na nią 299 schodów. Rozpościera się stąd widok na całą Pragę oraz okolice. Jest to najwyższa wieża widokowa w Czechach. Wieża wybudowana została w 1891 roku z okazji Wystawy Jubileuszowej. Inicjatorami budowy Wieży Petřínskiej byli Vilém Kurz Starszy i Vratislav Pasovský, założyciele Klubu Czeskich Turystów. Przy projekcie współpracowali również inżynierowie František Prášil i Julius Souček. Podstawa tej praskiej dominanty znajduje się na wysokości 318 m. W 1938 roku na szczycie wieży wybuchł pożar, którego przyczyną było prawdopodobnie elektryczne zwarcie w kabinie windy prowadzącej na szczyt wieży. W latach 50-tych XX wieku pełniła rolę wieży transmisyjnej, zlokalizowano tu nadajnik telewizyjny oraz nadajniki radiowe. Współcześnie spełnia wyłącznie funkcję widokową.

Ściana Johna Lennona

Ściana Johna Lennona w Pradze od lat 80-tych XX wieku zapełniana jest graffiti inspirowanymi postacią Johna Lennona oraz cytatami pochodzącymi z piosenek Beatlesów. Wygląd ściany ulega ciągłym zmianom, a pierwotny portret Lennona pokryty został kolejnymi warstwami farby. Miejsce to jest symbolem walki z komunizmem i ideałów młodości. W latach 80-tych ściana była źródłem irytacji dla władz komunistycznych. Dochodziło do starć pomiędzy studentami i służbą bezpieczeństwa. Ruch studentów został przez władze ironicznie nazwany „Lennonismem”. Reżim opisywał młodych ludzi uczestniczących w tych zajściach jako chorych psychicznie, alkoholików, socjopatów, agentów państw kapitalistycznych. Po śmierci Lennona w grudniu 1980 roku ktoś użył płyt kamiennych, aby utworzyć symboliczny nagrobek artysty. Nieznany autor napisał kredą John Lennon i narysował krzyżyk. Na symboliczny nagrobek przynoszono kwiaty, znicze, zdjęcia Lennona, powstawały malunki, napisy. Z czasem obrazów i napisów przybywało.

Narodowe Muzeum Techniki

Narodowe Muzeum Techniki w Pradze dokumentuje historię techniki, technologii i inżynierii na terenie Czech. Zorganizowano tu 14 wystaw stałych dotyczących m.in. takich zagadnień jak: architektura, astronomia, fotografia, górnictwo, metalurgia, druk, technologia w domu. Prowadzone są krótkoterminowe projekty wystawiennicze i zajęcia edukacyjne. Eksponaty udostępnione do zwiedzania stanowią ok. 15% całkowitej kolekcji Muzeum Techniki. Początki kolekcjonowania zabytków technicznych w Czechach datowane są na rok 1834. Narodowe Muzeum Techniki w Pradze zostało założone w 1908 roku. Obecna siedziba muzeum w okolicach Parku Letná wybudowana została w latach 1938 – 1941. W okresie niemieckiej okupacji władze Protektoratu Czech i Moraw przeznaczyły budynek na Ministerstwo Poczty. Muzeum zostało przeniesione do pałacu Invalidovna. Działało tam do roku 1944. Po II wojnie światowej została uruchomiona pierwsza wystawa w docelowym obiekcie. W XX wieku przeprowadzono kapitalny remont budynku.

Brama Prochowa

Brama Prochowa jest jednym z symboli Pragi. To późnogotycka brama miejska z neogotyckim dachem licząca 65 m wysokości. Na Bramie Prochowej urządzono taras widokowy dla turystów. Galeria widokowa znajduje się na wysokości 44 metrów i prowadzi do niej 186 stopni. Brama znajduje się na Trasie Królewskiej, prowadzącej do Zamku Praskiego. Budowę Bramy Prochowej na zlecenie Władysława II Jagiellończyka rozpoczęto w roku 1475. Głównym budowniczym bramy został mistrz Wacław, budowę kontynuował Matěj Rejsek. Pierwotnie była jedną z bram fortyfikacji Starego Miasta. Bramę Prochową wzniesiono na fundamentach wcześniejszej bramy z XIII wieku. Na początku istnienia nosiła nazwę Brama Górska. Współczesną nazwę zyskała na przełomie XVII i XVIII wieku, gdyż stała się wówczas składem prochu. Pod koniec XIX wieku została odrestaurowana przez Josefa Mockera. Powstał wówczas neogotycki dach. Po zakończeniu II wojny światowej Brama Prochowa stała się miejscem odwetu i zemsty na ludności niemieckiej.

Wzgórze Petřín

Wzgórze Petřín w Pradze znajduje się na lewym brzegu Wełtawy. Na szczyt prowadzi kolejka linowa. Powstały tu parki, ogrody, wieża widokowa, obserwatorium astronomiczne, Labirynt Luster oraz pomniki. Mur Głodowy to część dawnych obwarowań miasta. Stadion Strahov jest największym stadionem piłkarskim i drugim co do wielkości obiektem sportowym na świecie. Wzgórze Petřín w Pradze osiąga wysokość 130 m n.p.m. Mur Głodowy wybudowano w XIV wieku, na zlecenie króla Karola IV. Legenda mówi, iż król zlecił budowę muru, aby dać pracę i możliwość zarobku bezrobotnym. W rzeczywistości jednak inwestycja ta miała na celu rozbudowę dzielnicy Mała Strana. Na terenie romantycznego parku na wzgórzu Petřín znajdował się niegdyś ołtarz ofiarny, gdzie palono młode dziewice, składając je w ofierze dla pogańskich bogów. W jego miejscu powstał kościół św. Wawrzyńca. Jak głoszą legendy ukazują się pogańscy bogowie w postaci tajemniczych ogników. Podobno ogniki mają magiczną moc i leczą reumatyzm.

Teatr Narodowy

Teatr Narodowy w Pradze zbudowany został w stylu neorenesansowym. Znany jest jako „Alma Mater czeskiej opery” oraz pomnik historii i sztuki. Na teatr składają się trzy zespoły artystyczne: scena operowa, balet oraz scena dramatyczna. We wnętrzu znajdują się zabytkowe kurtyny oraz unikatowe malowidła w foyer i na sklepieniu widowni. Teatr Narodowy w Pradze według projektu Josefa Zítka, wybudowano za fundusze ze zbiórek społecznych oraz pochodzące z darów od narodu czeskiego. Kamień węgielny pod budowę teatru wmurowano w 1868 roku, pochodził z góry Říp. W fundamentach budowli znajdują się również kamienie pochodzące z 19 innych ważnych miejsc dla Czechów. Teatr otwarto w 1883 roku. Znajdują się tu dekoracje F. Ženíška, M. Aleša, J. V. Myslbeka, J. Mařáka, B. Schnircha, V. Hynaisa. Po ukończeniu renowacji, w setną rocznicę powstania otwarto teatr ponownie. Powstało wówczas również nowe, futurystyczne skrzydło, nadające modernistyczno-historyczny charakter budowli.

Złota Uliczka

Złota Uliczka w Pradze znajduje się na terenie praskiego zamku w Hradczanach. W domku nr 22 tworzył Franz Kafka, w domku nr 12 u Jiřígo Mařánka spotykali się pisarze i poeci, m.in. Jaroslav Seifert, František Halas, Vítězslav Nezval. Obecnie znajdują się tu wystawy, galerie oraz sklepiki. Ulica powstała pomiędzy romańskimi i późnogotyckimi murami obronnymi zamku. Do muru obronnego, wzniesionego ok. 1500 roku, dobudowane zostały domki, których poddasza utworzyły chodnik obronny, łączący wieże Daliborską i Białą. Dolna część Białej Wieży służyła do połowy XVIII wieku jako katownia i więzienie. Dawniej nazywała się ulicą Złotniczą, gdyż była siedzibą miejscowych złotników. Według legendy w czasach cesarza Rudolfa II mieszkali tu alchemicy. Mieściły się tu również mieszkania zastępcze. W kolejnych latach mieszkała tu praska biedota. Na początku XX wieku Złota Uliczka zmieniła swój charakter. Działali tu pisarze, m.in. Franz Kafka.

Kościół Najświętszej Marii Panny przed Tynem

Kościół Najświętszej Marii Panny przed Tynem jest zabytkowym gotyckim kościołem w Pradze. To kościół rzymskokatolicki z zakorzenioną tradycją reformatorską. Wśród dzieł architektonicznych należy zwrócić uwagę na północny portal kościoła, autorstwa Parlera. Wewnątrz znajdują się grobowce m.in. arcybiskupa Jana Rokycany i astronoma Tycho Brahe. W miejscu, gdzie stoi współczesny kościół w XI wieku istniał romański kościół. Został on zastąpiony w XIII wieku świątynią gotycką, która z kolei w połowie XIV wieku musiała ustąpić miejsca kolejnej świątyni. Za kościołem znajduje się zaułek, gdzie według legendy przy pełni księżyca pojawia się ducha Turka. Był on przystojnym strażnikiem, zakochanym z wzajemnością w pięknej dziewczynie. Przed ślubem odbył podróż do rodzinnego kraju. Jego wybranka obiecała cierpliwie czekać, lecz targana wątpliwościami wzięła ślub z innym mężczyzną. Wściekły Turek obciął jej głowę i do dziś, błąka się po zauku Tyn ze skrzynką, w której trzyma głowę ukochanej.

Praskie Muzeum Piwa

Praskie Muzeum Piwa jest miejscem, gdzie zgromadzono różne czeskie gatunki piwa. To pub oraz restauracja z daniami kuchni czeskiej. Wśród rodzajów piw można tu odnaleźć m.in.: Rozhozec Cherry, Porter, Režná Bara, Cornel Red Ale, Lucky Bastard IPA, Flying Cloud IPA, Bernard Dark Lager, Kingswood Cider, Opat Chockolate, Lobkowitz Premium ALE. Rozhozec Cherry to mieszanka czeskiego lageru ze słodkimi i kwaśnymi smakami wiśni. Porter to piwo o smaku czekolady, toffi i karmelu. Režná Bara jest silnym piwem o smaku owoców cytrusowych. Cornel Red Ale charakteryzuje barwa czerwona. Lucky Bastard IPA ma się aromat grejpfruta i mandarynki. Flying Cloud IPA charakteryzuje się aromatem kwiatów, rodzynków, moreli, mandarynki. Bernard Dark Lager to piwo o posmaku lukrecji, czekolady i kawy. Kingswood Cider jest cydrem jabłkowym. Opat Chockolate charakteryzuje się czekoladowym i kakaowym smakiem. Lobkowitz Premium ALE posiada aromat chleba, karmelu, leśnej jagody i owoców cytrusowych.

Muzeum Narodowe

Muzeum Narodowe w Pradze zajmuje się gromadzeniem i udostępnianiem dla zwiedzających zbiorów nauk historycznych i przyrodniczych. Aktualnie Muzeum Narodowe mieści ok. 14 mln pozycji z zakresu historii, historii naturalnej, muzyki, sztuki oraz bibliotekarstwa. Główny gmach mieści się przy placu Wacława, a muzeum zajmuje kilkadziesiąt budynków. Muzeum Narodowe zostało założone przez Kaspara Marię von Sternberg w 1818 roku w Pradze. Kolejną osobą mocno zaangażowaną w powstanie tej instytucji był historyk František Palacký. Pierwotnie w latach 1821 – 1847 zbiory przechowywano w pałacu Sternberg na Hradczanach. Obecny gmach główny wybudowano w 1900 roku. Gmach główny Muzeum Narodowego w Pradze został zaprojektowany i urządzony przez artystów, którzy wygrali konkurs na projekt muzeum: rzeźbiarzy Bohuslava Schnircha, Antonína Wagnera, Antonina Poppa, malarzy Vojtěcha Hynaisa, Václava Brožíka i Julia Mařáka. Budynek ucierpiał w 1968 roku w czasie interwencji wojsk Układu Warszawskiego.

Ogrody Franciszkańskie

Ogrody Franciszkańskie w Pradze są zabytkowym parkiem urządzonym jako barokowy ogród w stylu francuskim. Posadzono tu m.in. żywopłoty i róże. Park zdobią rzeźby, brama oraz fontanna. W środku parku mieści się pawilon na planie kwadratu, który służy jako sklep. Znajduje się tu także plac zabaw dla dzieci. Ogród powstał w 1347 roku w sąsiedztwie klasztoru franciszkanów i karmelitańskiego kościoła Matki Boskiej Śnieżnej. Ogród został kilkakrotnie odrestaurowywany. W okresie baroku park został przebudowany jako regularny park dekoracyjny z barokową kaplicą pośrodku. Podczas II wojny światowej teren został zajęty przez niemieckie wojska okupacyjne. W czasach komunistycznych zakonnicy zostali wypędzeni i w 1950 roku ogród otwarto dla publiczności. W latach 1989 – 1992 Ogrody Franciszkańskie zrekonstruowano. Autorami rzeźb są Petr Císařovský – brama ozdobiona scenami z życia św. Franciszka, Josef Klimeš – rzeźba Święta i mścicielki oraz Stanislav Hanzík – dekoracja fontanny.

Wieża telewizyjna Žižkov

Wieża telewizyjna Žižkov w Pradze jest żelbetową wieżą telewizyjną osiągającą wysokość 216 m. Jest najwyższym budynkiem w Pradze. Na wysokości 66 m powstała restauracja z kawiarnią, na 70 m utworzono jeden pokój hotelowy, natomiast na 93 m umieszczono punkt widokowy z trzema kabinami. Wieża Žižkov należy do Światowej Federacji Wielkich Wież. Trzy filary wieży mają wysokość po 134 m. Średnica głównego filaru wynosi 6,4 m, a dwóch bocznych 4,8 m. W głównym filarze działają dwie szybkobieżne windy. Boczne filary mieszczą windy towarowe oraz schody. Fundamenty wieży sięgają 15 m pod ziemią. Jej całkowita masa wynosi 11800 ton. Wieża telewizyjna Žižkov budowana była w latach 1985 – 1992. Za projekt wieży odpowiadają Alex Bém, Jiří Kozák i Václav Aulický. Z wieży sygnał emitują cztery stacje naziemnej telewizji cyfrowej oraz siedem stacji radiowych. Znajdują się tu także stacje bazowe telefonii komórkowej, urządzenia meteorologiczne i do monitoringu środowiska.

Klementinum

Klementinum w Pradze jest barokowym budynkiem dawnego kolegium jezuickiego. Na zespół poklasztorny i dawne kolegium składają się zabytkowe budynki: gotycki kościół św. Klemensa, przebudowany w stylu barokowym; barokowy kościół św. Salwatora; wieża astronomiczna z obserwatorium astronomicznym; szkoła; kolegium; biblioteki oraz teatr. W 1556 roku do byłego klasztoru dominikańskiego św. Klemensa w Pradze przybyli jezuici. Barokowy zespół klasztorny był rozbudowywany i współcześnie zajmuje miejsce około trzydziestu dawnych średniowiecznych domów. W kolejnych latach powstał kościół św. Salwatora, wieża astronomiczna, a na początku XVIII wieku przebudowano kościół św. Klemensa.W 1773 roku skasowano zakon jezuitów, a Klementinum pełniło różne funkcje. Działały tu instytucje edukacyjne, m.in. Uniwersytet Karola, seminarium arcybiskupie oraz Biblioteka Narodowa. Współcześnie większość przestrzeni w Klementinum, poza kościołami, wykorzystuje fundacja Biblioteki Narodowej.

Rudolfinum

Rudolfinum w Pradze jest neorenesansowym budynkiem należącym do Filharmonii Czeskiej, która ma tu swoją siedzibę. Mieszczą się tu sala koncertowa Dvořák, sala wystawiennicza oraz mniejsze sale koncertowe. Na sali Dvořák odbywają się najważniejsze koncerty w Czechach, m.in. cykl koncertów Praska Wiosna. Rudolfinum zostało wybudowane w latach 1876 – 1881, sala koncertowa powstała trzy lata później. Budynek powstał jako wielofunkcyjny obiekt kulturalny. W czasach Czechosłowacji budynek nazywany był Domem Artystów. W okresie międzywojennym budynek był wielokrotnie modyfikowany, pełnił nawet rolę parlamentu. Po zakończeniu II wojny światowej w Rudolfinum mieściła się siedziba Wydziału Muzycznego Akademii Sztuk Pięknych, a w późniejszych latach siedziba Orkiestry Filharmonii Czeskiej. Ostatnia rekonstrukcja budynku miała miejsce w XX wieku. Współcześnie mieszczą się tutaj Filharmonia Czeska oraz Galeria Rudolfinum.

Teatr na Vinohradach

Teatr na Vinohradach w Pradze jest miejscem związanym z aksamitną rewolucją. W nocy z 19 na 20 listopada 1989 aktorka teatru Vlasta Chramostová miała zapytać tłum: „Jeśli nie teraz, to kiedy? Jeśli nie my, to kto?”. Przed budynkiem mieszczą się rzeźby alegorycznych postaci odwagi i prawdy. Wewnątrz znajduje się zabytkowa kurtyna z malowidłem nagiej muzy. Budowę teatru rozpoczęto w 1905 roku. Za projekt i realizację odpowiadają architekcki odpowiadają Aloise Čenského, Jan Majer i Josef Vesely. Budowę ukończono w roku 1907 i w tym samym roku miała miejsce inauguracja teatru. W latach 1950 – 1966 był teatrem Armii Czechosłowackiej. Zabytkowa kurtyna jest autorstwa Vladimíra Županský’ego. Alegoryczne postacie na pylonach zostały wyrzeźbione przez Milan Havlíčka. Sztuki, które wystawiono na deskach teatru to m.in.: „Z pewnością minister”, „Niezapomniane wesela”, „Rebeka”, „Ostatni z Haussmanów”, „Każdy”, „Henryk IV”, „Katastrofa na szynach”, „Miłość na Krymie”.

Metronom

Praski Metronom usytuowany jest nad rzeką Wełtawą. Powstał w 1991 roku w miejscu największego na świecie pomnika Józefa Stalina, zburzonego w roku 1962. Budowla ma zadanie symbolizować nieustający upływy czasu i ostrzegać o przeszłości. Noworoczne fajerwerki w Pradze są regularnie uruchamiane z Metronomu. W czasach komunistycznych przy pomniku Stalina odbywały się pochody majowe. W 2003 roku Praski Metronom został wykorzystany do promowania referendum w sprawie przystąpienia Czech do Unii Europejskiej. Wahadło przemieszczało się wówczas pomiędzy słowami tak i nie. W 2009 roku mierzył czas czeskiej prezydencji w Unii Europejskiej. Autorem Praskiego Metronomu jest rzeźbiarz, profesor Akademii Sztuk Vratislav Karel Novák. Metronom razem z wahadłem ma wysokość 25 m i waży 7 ton. Maszyna napędowa ruchomych części jest przechowywana w trójstronnej piramidzie. Wahadło o rozpiętości 60 stopni jest zrównoważone balastem o wadze dwóch ton.

Miejski Dom Reprezentacyjny

Miejski Dom Reprezentacyjny w Pradze jest budynkiem secesyjnym. W jego wnętrzach znajduje się sala koncertowa im. Fryderyka Smetany, sale wystawiennicze, restauracje, kawiarnie oraz centrum informacji. W Miejskim Domu Reprezentacyjnym odbywają się koncerty, wystawy oraz inne wydarzenia kulturalno-społeczne. W miejscu, gdzie znajduje się dziś Miejski Dom Reprezentacyjny wcześniej mieścił się Pałac Królewski w Pradze, dawna rezydencja królów czeskich. Miejski Dom Reprezentacyjny wzniesiono w latach 1905 – 1912 według projektu architektów Osvalda Polívki oraz Antonína Balšánka. 28 października 1918 została tu ogłoszona niepodległość Czechosłowacji. Za wystrój wnętrz Miejskiego Domu Reprezentacyjnego odpowiadają czescy malarze i rzeźbiarze z początku XX wieku: Alfons Mucha, Josef Václav Myslbek, František Ženíšek, Max Švabinský, Jan Preisler, Josef Mařatka, Karel Novák, Ladislav Šaloun i Mikoláš Aleš. Na elewacji budynku umieszczono półokrągłą mozaikę autorstwa Karla Špillara.

Pomník św. Wacława

Pomnik Świętego Wacława na placu Wacława w Pradze jest symbolem czeskiej państwowości. Pomnik jest grupą posągów patronów Czech. Oprócz posągu najważniejszego z nich, św. Wacława, mieszczą się tu rzeźby św. Prokopa, św. Agnieszki Czeskiej, św. Ludmiły i św. Wojciecha. Rzeźba wykonana jest z brązu, mierzy 7,2 m i osiąga masę własną ok. 5,5 tony. Pomnik Świętego Wacława powstał w miejscu wcześniejszego pomnika tego świętego, który został przeniesiony do Wyszehradu. Jego autorem jest czeski rzeźbiarz z przełomu wieków XIX i XX, Josef Václav Myslbek. Pracował on nad pomnikiem przez ponad trzydzieści lat. Współautorami dzieła byli architekt Alois Dryák oraz rzeźbiarz Celda Klouček. Pierwsze trzy figury powstały w 1912 roku, natomiast posąg św. Wojciecha został ukończony dopiero w 1924 roku. Pomnik został oficjalnie odsłonięty w 1913 roku, pomimo braku wizerunku św. Wojciecha. W późniejszych latach Pomnik Świętego Wacława był sukcesywnie powiększany, dodawano kolejne elementy.

Most Svatopluka Čecha

Most Svatopluka Čecha jest mostem łukowym nad Wełtawą w Pradze. Jego długość wynosi 169 m i osiąga szerokość 16 m. Ten zabytek techniczny posiada kamienne filary i żelazne łuki. Umiejscowiono na nim rzeźby wykonane z brązu i granitu w stylu secesyjnym. Cztery z nich posiadają elementy złocone i oparte są na 17,5 metrowych słupach oświetleniowych. Most budowano w latach 1905 – 1908 według projektu inżynierów Jiříego Soukupa, Václava Trči, Františka Mencla i architekta Jana Koula. Rzeźby wykonali artyści: Antoni Popp, Klusáček, Amor, Charles L. Herzl i Luděk Wurzl. Do roku 1961 jezdnia na moście była wykonana z twardego gatunku drewna z Australii o nazwie Jarrah. Most nazwany został na cześć czeskiego pisarza Svatopluka Čecha. Podczas okupacji hitlerowskiej nazwę mostu zmieniono na Most Gregora Mendla. Most przeszedł kilka poważnych przebudów, w latach 1984 – 87 przeprowadzono renowację rzeźb. Brzegi łuków mostu oświetlane są na specjalne okazje.

Pomnik Franza Kafki (ruchoma głowa)

Pomnik Franza Kafki w Pradze zrealizowany został w formie ruchomej głowy przedstawiającej podobiznę pisarza. Na pomnik artysty składają się 42 ruchome warstwy blachy nierdzewnej mierzące łącznie 11 m wysokości i ważące 39 ton, oplecione kablami o łącznej długości kilometra. Warstwy napędzane są silnikiem i obracają się niezależnie od siebie. Popiersie tego niemieckojęzycznego pisarza pochodzenia żydowskiego, nierozerwalnie związanego ze stolicą Czech, stworzył David Černý w listopadzie 2014 roku. Pomnik zlokalizowany jest w okolicy centrum handlowego Quadrio, stacji metra, ratusza oraz budynku towarzystwa ubezpieczeniowego, w którym Franz Kafka pracował jako urzędnik. Umiejscowienie tego nietypowego zabytku technicznego w tej lokalizacji ma na celu odwrócenie uwagi ludzi od frustracji w kontaktach z pracownikami urzędu. Kolejną ideą przyświecającą powstaniu pomnika jest połączenie sztuki z nowoczesnymi technologiami i tradycjami czeskich rzemieślników.

Ogród Botaniczny

Ogród Botaniczny w Pradze zajmuje powierzchnię ok. 50 ha. Mieści się tu szklarnia Fata Morgana, gdzie prezentowane są ekspozycje: nizinny las deszczowy wilgotnych tropików, wegetacja suchych tropików i strefy subtropikalnej oraz chłodne środowisko wilgotnych gór. Natomiast wśród ekspozycji zewnętrznych na uwagą zasługują winnice oraz ogród japoński. Praski Ogród Botaniczny w Troi rozpościera się na prawym brzegu Wełtawy, w kotlinie, na skalistym terenie. Daje to dogodne warunki do hodowli i pielęgnacji roślin. Na stromych zboczach kotliny zasadzono śródziemnomorską florę, na jej dnie utworzono środkowoeuropejskie mokradła oraz leśne biotopy charakterystyczne dla Ameryki Północnej oraz Azji. W Ogrodzie Botanicznym mieszczą się również winnice Salabka i św. Klary. Winnica św. Klary posiada winiarski domek oraz zabytkową kapliczkę pod wezwaniem św. Klary. W winnicach można skosztować także lokalnego praskiego wina. W ogrodzie odnaleźć można również skalniaki, alpinaria i ogród ziołowy.

Kościół św. Mikołaja na Małej Stranie

Kościół św. Mikołaja na Małej Stranie jest barokową świątynią znajdującą się w Pradze. Kościół był siedzibą jezuitów i wzniesiony został na wzór rzymskiego kościoła Il Gesù. Najważniejszymi zabytkami są dzwonnica, rokokowa ambona, obrazy na ołtarzach, organy, na których grał Mozart oraz malowidła we wnętrzu kopuły. W Pradze według miejskich podań znajduje się ogromny skarb, a jego tajemnice i klucz do odnalezienia bogactwa skrywa kościół św. Mikołaja na Małej Stranie. Ponoć obraz Śmierć św. Franciszka Ksawerego skrywa rozwiązanie zagadki. Kościół św. Mikołaja na Małej Stranie budowano w XVIII wieku w dwóch etapach. Z lat 1703 – 1711 pochodzi zachodnia fasada, kaplice św. Barbora i św. Anny oraz dwie nawy. Za pierwszy etap budowy odpowiadał Václav Libštejnský z Kolovrat. W 1737 roku pod przewodnictwem Kiliana Ignaca Dientzenhofera rozpoczęto prace nad zakończeniem budowy kościoła. Po jego śmierci obowiązki szefa budowy przejął jego zięć Anselmo Luraga.

Miejska Dzwonnica Św. Mikołaja

Miejska Dzwonnica św. Mikołaja jest częścią kościoła św. Mikołaja na Małej Stranie w Pradze. Jest budowlą wzniesioną w stylu barokowym. Wysokość wieży dzwonnicy osiąga 65 m i na jej szczyt prowadzi do 215 stopni. Rozciąga się stąd widok na dzielnicę Mała Strana, pobliski plac oraz całą Pragę. Wieża posiada oddzielne wejście z placu. Dzwonnica Św. Mikołaja został zaprojektowana i zbudowana przez barokowego architekta, Kiliána lgnáca Dienzenhofera. Dzieło ukończył jego uczeń i zięć Carlo Lurago dodając własne detale do projektu. Wieża została ukończona w 1752 roku, a oficjalnie otwarta w roku 1755. Dwa lata później budowla została uszkodzona podczas oblężenia Pragi przez wojska pruskie. Miejska Dzwonnica św. Mikołaja oprócz swej podstawowej funkcji służyła także do obserwacji miasta i alarmowania przed ewentualnymi zagrożeniami pożarowymi lub wrogich wojsk. W czasach reżimu komunistycznego służyła do monitorowania ruchów w pobliskich ambasadach krajów zachodnich.

Tańczący Dom

Tańczący Dom jest awangardowym budynkiem, który zaprojektowali architekci: Vlado Milunić i Frank Gehry. Budynek powstał w stylu dekonstruktywistycznym. Nazwa budynku pochodzi od jego kształtu, który przypomina tańczącą parę. Budynek jest biurowcem z restauracją na dachu, skąd rozpościera się widok na miasto. Tańczący Dom został wzniesiony w 1996 roku na prawym brzegu Wełtawy w Pradze. Na miejscu tym w przeszłości stał blok mieszkalny, który w 1945 roku został przypadkowo zniszczony przez amerykańską bombę podczas bombardowania Pragi. W 1963 roku podjęto decyzję o zabudowie pustej działki, ale aż do lat dziewięćdziesiątych nie podjęto żadnych działań. Budynek nazywany bywa również Ginger i Fred na cześć pary międzywojennych tancerzy, Freda Astaira i Ginger Rogers. Projekt wnętrza budynku został częściowo powierzony brytyjskiemu architektowi czeskiego pochodzenia, Evy Jirice. Ciekawostką dotyczącą tego miejsca jest fakt, iż Vaclav Havel mieszkał w sąsiednim domu.

Kościół św. Mikołaja na Starym Mieście

Kościół św. Mikołaja na Starym Mieście w Pradze jest zabytkową barokową świątynią protestancką. Na szczególną uwagę wśród wewnętrznych dekoracji zasługują freski na sklepieniu kopuły, żyrandol, ołtarz główny, stiuki. Ważnym zabytkiem jest także dekoracja rzeźbiarska fasady wejściowej. Na terenie świątyni odbywają się stałe koncerty muzyczne. Kościół św. Mikołaja na Starym Mieście wybudowano w latach 1732 – 1735 według projektu Kiliána Ignáca Dientzenhofera. W latach 1870 – 1914 świątynia należała do czeskiej cerkwi prawosławnej, natomiast od 1920 do Czechosłowackiego Kościoła Husyckiego. Z kościołem wiąże się z jedną z praskich legend.Opowiada ona o ubogiej dziewczynie, która pewnego zimowego dnia błąkała się po tej okolicy. Jedna z sióstr postanowiła jej pomóc i zaproponowała pracę przy odśnieżaniu. Dziewczyna zajmowała się jednak plotkowaniem, za co została zwolniona i umarła z głodu. Do dziś nocami błąka się z miotłą po okolicy kościoła, odpracowując czas stracony na plotki.

Pomnik Narodowy na Vítkovie

Pomnik Narodowy na Vítkovie w Pradze jest trzecim co do wielkości pomnikiem z brązu na świecie. Pomnik przedstawia postać Jana Žižky, czeskiego bohatera narodowego. Urządzono tu także grób Nieznanego Żołnierza z Bitwy pod Zborovem. Mieści się tu ekspozycja dotycząca czeskiej i czechosłowackiej państwowości oraz taras widokowy na dachu budynku głównego. Pomnik Narodowy na Wzgórzu Vítkov w Pradze został zbudowany w latach 1929 – 1933 według projektu Jana Zázvorkiego. W czasie II wojny światowej w budynku był magazyn broni Wehrmachtu, natomiast pomnik został zniszczony. Po wojnie pomnik odbudowano. W latach 1954 – 1962 mieściło się tu mauzoleum Klementa Gottwalda. Głównym celem, który przyświecał budowie Pomnika Narodowego na Wzgórzu Vítkov było oddanie hołdu czechosłowackim legionistom i czechosłowackiemu ruchowi oporu podczas I wojny światowej. Pomnik waży 16,5 tony, mierzy 9 m wysokości, 9,6 m długości, składa się z 120 części z brązu i prawie 5000 śrub.

Stary Cmentarz Żydowski

Stary Cmentarz Żydowski w Pradze jest najstarszym zachowanym kirkutem w Europie. Mieści się tu ok. 12 tysięcy grobów. Pochowano tu m.in. Jehudę Löwa ben Bekalela, Dawida Gansa, Dawida Oppenheima i Mordechaja Meisela. Nekropolia ta jest obecnie prowadzona przez Muzeum Żydowskie w Pradze. Cmentarz znajduje się na najwyższym wzniesieniu żydowskiego miasta. Najstarsza macewa, czyli nagrobek żydowski, na cmentarzu należy do rabina i poety Avigdora Kary i pochodzi z 1439 roku. Józef II ze względów higienicznych zakazał pochówków na starych cmentarzach w centrum miasta.Na terenie cmentarza utworzono trasę prowadzącą po najważniejszych jego miejscach. Ciekawostką dotyczącą Starego Cmentarza Żydowskiego jest fakt, iż paradoksalnie swe istnienie w nienaruszonym stanie zawdzięcza on Adolfowi Hitlerowi. Wódz Trzeciej Rzeszy po eksterminacji narodu żydowskiego planował utworzyć tu muzeum poświęcone Żydom.

Teatr Stanowy

Teatr Stanowy w Pradze jest teatrem profesjonalnym wybudowanym w stylu klasycystycznym. We wnętrzu budynku mieszczą się marmurowe kolumny i pilastry. Lobby i foyer także wyłożono marmurem. Sufit pomalowano w geometryczne dekoracje z groteskowymi motywami. Zabytkowa kurtyna zawiera motywy z greckiej mitologii. Teatr Stanowy w Pradze budowany był w latach 1781 – 1783. Autorami projektu byli Anton Haffenecker oraz Sebastian Künigel. Teatr Stanowy jest jedynym teatrem na terenie Czech, gdzie miał okazję koncertować Wolfgang Amadeusz Mozart. Przed gmachem Teatru Stanowego podobno błąka się duch z puszką, do której zbiera datki. W Pradze żył lekarz, który zbierał ludzkie kości. Najbardziej interesował się zdeformowanymi szkieletami. Zapłacił 300 sztuk złota, pewnemu studentowi medycyny, który miał dwa metry wzrostu, aby po śmierci otrzymać jego szkielet. Młodzieniec rozpoczął hulaszcze życie i zapił się na śmierć. Podobno za 300 sztuk złota będzie mógł kupić spokój swojej duszy.

Klasztor na Strahowie

Klasztor norbertanów na Strahowie reprezentuje styl barokowy z drugiej połowy XVII wieku, należąc jednocześnie do najstarszych budowli romańskich w Europie. Na terenie klasztoru znajdują się kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, kościół św. Rocha, zabytkowa biblioteka, galeria sztuki oraz restauracja Bellavista. Klasztor na Strahowie założony został w 1140 roku na regule benedyktyńskiej, ufundowany został przez księcia Władysława II. W tym samym roku zmieniono go na klasztor premonstratensów. W roku 1627 nastąpiło uroczyste przeniesienie relikwii św. Norberta z Magdeburga. Strahov został wtedy główną siedzibą klasztoru premonstratensów. Zespół klasztorny norbertanów na Strahowie w Pradze był wielokrotnie przebudowywany. W latach 1603 – 1612 powstał kościół św. Rocha według projektu architekta G. Filippi. Świątynię ufundował Rudolf II, w ramach dziękczynienia Bogu za cofnięcie morowej zarazy. Dawniej był to kościół parafialny, obecnie jest salęą wystawową.

Bellavista

Restauracja Bellavista w Pradze znajduje się w poklasztornym zespole norbertanów na wzgórzu Strahov. Bella vista oznacza w języku włoskim piękny widok. Ze wzgórza i restauracji rozpościera się panorama obejmująca swym zasięgiem większą część Pragi. Restauracja serwuje dania nowoczesnej kuchni rustykalnej i tradycyjne dania kuchni czeskiej. Restauracja mieści się pośród rozległych przestrzeni ogrodu klasztornego. Jej wnętrze zaprojektował Alois Chocholáč. Poświęcił on rzeźby, które były prezentowane na licznych wystawach zagranicznych, osiągając wielki sukces na Expo 58 w Brukseli. Restauracja Bellavista kontynuuje tradycję restauracji Oživlé dřevo, która była miejscem ważnych spotkań. Z okien i ogrodów restauracji Bellavista można ujrzeć widok na zamek na Hradczanach wraz z dominującą wieżą Archikatedry św. Wita, rzekę Wełtawę wraz z Mostem Karola, kościół św. Mikołaja na Małej Stranie wraz dzwonnicą, wieże miejskie, czerwone dachy praskich kamienic i wiele innych zabytków Pragi.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny

Kościół opacki Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny jest główną świątynią zespołu klasztornego premonstratensów na Strahowie w Pradze. Wśród zabytków zachowały się kaplica św. Norberta z relikwiami św. Norberta i św. Urszuli, kaplica Matki Bożej Pasawskiej, grobowiec Henryka Pappenheima, fresk z wiktorią wiedeńską, ołtarz główny i dziesięć ołtarzy bocznych. Budowę pierwszej bazyliki romańskiej rozpoczęto w XII wieku. Była to budowla z nawą główną o długości 56 m, transeptem o długości 22 m oraz dwiema graniastymi wieżami. Jednak po pożarze, który zrujnował świątynię roku została ona zburzona. Kościół odbudowano w stylach gotyckim i renesansowym. W latach 1743 – 1752 świątynia została przebudowana przez Anselmo Lurago w stylu barokowym. Na organach pochodzących z 1774 roku grywał Woflgang Amadeusz Mozart. W czasach pontyfikatu papieża Jana Pawła II kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny na Strahowie został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej.

Biblioteka na Strahowie

Biblioteka na Strahowie jest zabytkową biblioteką mieszczącą się w budynku klasztornym na Strahowie w Pradze. Sekcja historyczna zawiera ponad 200 000 woluminów, z czego ponad 3000 rękopisów i 1500 oryginałów jest przechowywanych w specjalnym depozycie. Zabytkowe pomieszczenia biblioteki to Sala Teologiczna, Sala Filozoficzna i Korytarz Łączący. Biblioteka funkcjonowała w klasztorze od jego powstania w 1143 roku. Najstarszą księgą w bibliotece jest Ewangelia Strahowska, datowana na 860 rok. Sala Teologiczna powstała w latach 1670 – 1674 według projektu i pod kierownictwem G. D. Orsi. W późniejszych latach była rozbudowywana i została ozdobiona freskami autorstwa mnicha Siarda Noseckiego.W latach 1783 – 1785 powstała Sala Filozoficzna z inicjatywy burmistrza Majera, wyposażona w księgozbiór zlikwidowanego klasztoru premonstratenskiego w Louce koło Znojmu. Cenne freski na suficie są autorstwa Franza Antona Maulbertscha, obrazują duchową ewolucję ludzkości.

Galeria obrazów i wystawa sakralna na Strahowie

Galeria obrazów i wystawa sakralna na Strahowie mieszczą się w budynku klasztornym na praskim Strahowie. Ekspozycję galerii podzielono na sekcje: Malarstwo i rzeźba z lat 1300 – 1550, Obrazy rudolfińskie, Malarstwo flandryjskie, Malarstwo włoskie, Malarstwo Europy Środkowej z wieków XVII – XIX. Wystawa sakralna przedstawia dzieła o charakterze liturgicznym. Galeria została założona w 1835 roku, obecnie zawiera ok. półtora tysiąca obrazów. Malarstwo i rzeźbę z lat 1300 – 1550 reprezentują m.in. obraz Madonny ze Strahowa z roku 1340 i ołtarz z Litoměřic, dział rudolfiński reprezentowany jest przez m.in.: B. Sprangera H. von Akwizgrana, D. P. de Ravesteyna. Malarstwo flandryjskie to tacy artyści jak: J. Mostaert, G. v. Valckenborch, A. van Dyck, dział włoski: L. Cambiaso, S. Ricci, P. Batoni, natomiast dział Europy Środkowej: J.K. Loth, K. J. Fox, V. R. Reiner, F.M. Purgau, J.G. Beitler. Wystawa sakralna prezentuje prace czeskich i europejskich złotników oraz szaty liturgiczne.

Plac Republiki

Plac Republiki w Pradze położony jest na granicy Starego i Nowego Miasta w miejscu dawnej fosy dzielącej Stare i Nowe Miasto oraz średniowiecznych murów obronnych Pragi. Najważniejsze budynki wokół placu to m.in.: Wieża Prochowa, Dom Miejski, Czeski Bank Narodowy, dom towarowy Kotva, kościół św. Józefa i klasztor kapucynów. W średniowieczu, na przełomie istniał tu romański kościół św. Benedykta oraz funkcjonowała tu siedziba królów czeskich i dworzan. Mieszkali tu czescy władcy: Wacław IV, Zygmunt Luksemburski, Ladislav Pohrobek, Jiří z Poděbrad, oraz Władysław Jagielloński, który przeniósł się ze Starego Miasta na Zamek Praski. Współczesnego charakteru okolica zaczęła nabierać na przełomie XIX i XX wieku. Wówczas wybudowano Dom Miejski oraz koszary Jiřa z Poděbrad. W latach 60-tych XX wieku wyburzono mury miejskie, z których pozostała Wieża Prochowa. W latach 70-tych powstał tu największy dom towarowy w Czechosłowacji, Kotva.

Centrum Sztuki Współczesnej DOX

Centrum Sztuki Współczesnej DOX w Pradze to wielofunkcyjna przestrzeń w budynku dawnej fabryki. DOX to przede wszystkim przestrzeń wystawowa. Prezentowane są tu ekspozycje poświęcone czeskiej oraz światowej sztuce współczesnej. Prowadzone są również projekcje filmowe, imprezy otwarte, warsztaty interaktywne i happeningi publiczne. Nazwa DOX pochodzi od greckiego słowa doxa, które oznacza: przekonanie, opinię, sposób pojmowania rzeczy. Poprzez swoje założenia programowe i działalność Centrum Sztuki Współczesnej stara się prowokować do dyskusji i refleksji na bieżące tematy społeczne. Centrum skupia się na takich dziedzinach nauki jak filozofia, socjologia, psychologia, politologia i historia. Centrum Sztuki Współczesnej DOX w praskiej dzielnicy Holešovice posiada także księgarnię, bibliotekę z czytelnią, sklep designerski, kawiarnię z tarasem i dostępem do internetu oraz kącik dla dzieci. Centrum DOX wygrało kilkukrotnie plebiscyt na najlepszą galerię sztuki w Pradze.

Dom browarniczy

Dom Browarniczy w Pradze jest restauracją ze znajdującym się w niej browarem. Browar oferuje wiele rodzajów piwa: Stepan, Pilsner, Piwo pszenne, Piwo kuskusowe, Piwo kawowe, Piwo bananowe, Champion, Appetizer Black Hill, Stout, Piwo jagodowe, Märzen, Bavaria, Bock, Máj Kozlík, Piwo Chilli oraz Sparkle Beer. Restauracja oferuje dania kuchni czeskiej. Stepan to klasyczny czeski lekki ciemny lager. Lokalny Pilsener jest piwem niefiltrowanym i niepasteryzowanym. Piwo pszenne, szczególnie popularne w Niemczech i Austrii, znane jest również pod niemieckimi nazwami: Weissbier lub Weizen Bier. Piwo kuskusowe podawane jest z kompotem wiśniowym. Chilli to piwo pikantne. Piwo kawowe charakteryzuje się smakiem karmelu, szczególnie popularne wśród kobiet. Piwo bananowe produkowane jest na bazie piwa pszennego. Piwo stołowe posiada lekko zielonkawe zabarwienie. Piwo jagodowe ma niebieskie zabarwienie. Champion jest piwem butelkowym. Black Hill to ziołowy aperitif. Stout jest piwem ciemnym.

Narodowe Muzeum Rolnictwa

Narodowe Muzeum Rolnictwa w Pradze poświęcone jest produkcji rolniczej, przetwórstwu, ekologii. Zorganizowano tu ekspozycje dotyczące maszyn rolniczych: ciągników, kombajnów. Można zapoznać się z produkcją, transportem, recyklingiem i przetwórstwem żywności; przeróbką drzewa; historią i rozwojem technologii rolniczych. Narodowe Muzeum Rolnictwa w Pradze założone zostało w roku 1918. Zgromadzono tu wówczas zbiory z Galerii Jubileuszowej z roku 1891. W obecnym budynku na Letnej muzeum funkcjonuje od 1939 roku. W tym samym roku w wyniku wybuchu II wojny światowej jego działalność została przerwana, by wznowić działalność po zakończeniu wojny. W 1950 budynek został przejęty przez władze komunistyczne i zbiory przeniesiono do zamku Konopiště i zamku Kačina koło Kutná Hory. Narodowe Muzeum Rolnictwa zmieniało swoje lokalizacje, by finalnie wrócić do budynku na Letnej. Współcześnie muzeum posiada wiele oddziałów na terenie Cech: w Čáslavie, Kačinie, Ohradzie oraz Valticy.

Zamek Troja

Zamek Troja w Pradze jest budynkiem wzniesionym w stylu barokowym. W wnętrzu zamku zachowała się zabytkowa freskowa dekoracja hal. Obecnie mieści się tu Galeria Miejska i organizowane są sezonowe wystawy. Zamek otoczony jest ogrodem zamkowym z drzewami owocowymi, naturalnym labiryntem, fontannami, sztukaterią i oranżerią z popiersiami cesarzy. Zamek wybudowany został w latach 1679 – 1685 przez hrabiego Václava Wojciecha Sternberga jako jego letnia rezydencja. Autorami projektu byli Giovanni Domenico Orsi, a później Jean-Baptiste Mathey, budowniczym był Silvestro Carlone. W późniejszym czasie zamek został kupiony przez księcia Alfreda Windischgrätz, który założył tu winnicę. Na terenie parku zamkowego w północnej części ogrodów swoje winnice prowadziły siostry klaryski. Obecnie obszar ten jest częścią Ogrodu Botanicznego. Ogrody zamku Troja zajmowały rozległy obszar. Na części tego obszaru urządzono także Ogród Zoologiczny. W latach 1977 – 1989 nastąpiła odbudowa zamku.

Ulica Nerudova

Ulica Nerudova w Pradze prowadzi z Placu Małostrańskiego do Zamku Praskiego. Jest częścią dawnej Drogi Królewskiej wiodącej z Mostu Karola do Zamku Praskiego. Przy ulicy Nerudova mieszczą się m.in. Dom Dwóch Słońc, w którym mieszkał Jan Neruda, Pałac Kinsky’ego, Pałac Bretfeld, Pałac Kolovrat z ambasadą Włoch oraz Pałac Morzine z ambasadą Rumunii. Ulica Nerudova osiąga długość 375 m. Trasa ulicy została wytyczona w 1267 roku i kończyła się bramą Strahov w miejscu, gdzie obecnie z łączy się ulicą Úvoz. Nazwa pochodzi od czeskiego pisarza i poety Jana Neruda, który mieszkał tutaj w Domu Dwóch Słońc i poświęcono mu tam tablicę pamiątkową. Miejskie domy pochodzą przeważnie z czasów średniowiecza, przebudowane zostały w stylu barokowym. W połowie ulicy mieści się zielony dom, którego wysokość jest większa od pozostałych budynków. Wiąże się z nim legenda, głosząca w każdy piątek w nocy huczy tu błędny jeździec bez głowy. Oczekuje swego uwolnienienia. Niestety nikt nie wie jak mu pomóc.

Muzeum Alfonsa Muchy

Muzeum Alfonsa Muchy w Pradze to jedyne na świecie muzeum poświęcone życiu i twórczości tego czeskiego artysty Art Nouveau. Muzeum podzielone jest na siedem działów: Panele dekoracyjne; Plakaty paryskie; Dokumenty dekoracyjne; Plakaty czeskie; Obrazy olejne; Rysunki i pastele, Fotografie i pamiątki artystyczne. Muzeum Alfonsa Muchy otwarto 13 lutego 1998 roku. W dziale Panele dekoracyjne odnajdziemy m.in.: „Cztery cykle Sztuki”, „Cztery cykle Kwiatów”. Dział Plakaty paryskie poświęcony jest paryskiemu etapowi twórczości artysty. Dział Dokumenty dekoracyjne prezentuje ozdobne i naturalistyczne motywy kwiatowe na zastawach stołowych, meblach.  Plakaty czeskie to dział, który przedstawia działalność artysty po powrocie do ojczyzny. Twórczości malarskiej poświęcono dział Obrazy olejne. Dział Rysunki i pastele prezentuje rysunki, szkice Alfonsa Muchy. Dział Fotografie i pamiątki artystyczne poświęcono fotograficznej działalności Muchy i zgromadzono tu pamiątki związane z artystą.

Kościół Św. Ludmiły

Kościół św. Ludmiły na Vinohradach w Pradze jest rzymskokatolickim kamiennym kościołem murowanym. Wniesiony został jako trójnawowa bazylika w stylu neogotyckim. Dwie 60-metrowe wieże mieszczą po dwa dzwony. Najważniejszymi zabytkami są rozeta, posągi apostołów, malowidła ścienne, organy, ołtarze boczne w stylu Art Nouveau oraz ambona. Kościół budowany był w latach 1888-1892 na placu Mira według planów architekta Josefa Mockera, przy współpracy z Františkiem Mikšem. Inicjatorem budowy świątyni był burmistrz dzielnicy Vinohrady, Václav Vlček. Kościół i nowa parafia zostały nazwane na cześć świętej księżniczki czeskiej Ludmiły. Za malowidła oraz rzeźby w kościele św. Ludmiły odpowiada 20 czeskich artystów m.in.: rzeźbiarze Antonín Procházka, František Hergesel, Ludvík Šimek i Bernard Otto Seeling, malarze Adolf Liebscher i František Ženíšek. Drzeworyty są autorstwa Jana Kastnera. W latach 1974 – 1992 kościół był nieczynny w związku z budową metra.

Wieża Mostu Staromiejskiego

Wieża Mostu Staromiejskiego w Pradze jest gotyckim budynkiem stojącym u wejścia na Most Karola, znajduje się na trasie Drogi Królewskiej. Wysokość wieży wynosi 47 m nad mostem oraz 57 m nad Wełtawą. Na górę prowadzą 138 schody, znajduje się tu stała ekspozycja na pierwszym i drugim piętrze oraz galeria na dachu. Wieża Mostu Staromiejskiego została wzniesiona wraz z Mostem Karola przez Petra Parlera. Zbudowano ją z bloków z piaskowca nad pierwszym filarem mostu Most Karola. Wieża została zbudowana nie tylko jako fortyfikacja, ale również jako rodzaj łuku tryumfalnego cesarza Karola IV. Budowę wieży ukończono w latach w drugiej połowie XIV wieku. Autorem wszystkich rzeźb i dekoracji kamieniarskich jest budowniczy mostu Peter Parler. Wieża Mostu Staromiejskiego poniosła znaczne szkody pod koniec wojny trzydziestoletniej, podczas oblężenia Pragi. Po raz kolejny wieża została uszkodzona w czasie rewolucji w 1848 roku. W 1972 roku odrestaurowano 6 rzeźb gotyckich.

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Karola

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Karola w Pradze prowadzi ekspozycje zewnętrzne oraz gromadzi rośliny w szklarniach. Wystawa zewnętrzna liczy ok. 3000 gatunków roślin i przedstawia florę środkowoeuropejską. Ekspozycje szklarniowe prezentują stałą ekspozycją roślin tropikalnych i subtropikalnych, m.in. kaktusów, palm i cytrusów. Ogród ma powierzchnię 3,5 ha. Mieszczą się tu ekspozycje poświęcone roślinności pochodzącej ze wszystkich kontynentów. Ogród Botaniczny Uniwersytetu Karola został założony przez Josefa Bohumíra Mikana w 1775 roku w Smíchowie na terenach dawnego ogrodu jezuickiego. Po powodzi w 1890 roku ogród botaniczny przeniósł się do Nowego Miasta w Pradze. Wówczas ogród został podzielony na część czeską oraz niemiecką. W czasie II wojny światowej czeska część ogrodu została włączona do niemieckiej. Pod koniec wojny, w czasie nalotu wojsk alianckich ogród został zniszczony. Czeskie szklarnie odbudowywano tuż po wojnie, część niemiecką poddano renowacji znacznie później.

Muzeum Mostu Karola

Muzeum Mostu Karola w Pradze poświęcone jest historii mostu, legendom z nim związanym, a także dotyczy kościoła Zakonu Krzyża z Czerwoną Gwiazdą. Jest tu również ekspozycja poświęcona wyrobom szklanym. Muzeum organizuje zajęcia dla dzieci i młodzieży. Prowadzony jest tu sklep z pamiątkami i książkami dotyczącymi historii mostu i Pragi. Otwarcie Muzeum Mostu Karola w Pradze odbyło się 17 czerwca 2007 roku. Muzeum prezentuje kompleksowo historię mostu oraz budynków z nim związanych, jak m.in. wcześniejszy Most Judyty, który znajdował się wcześniej w tym miejscu, a przy jego wejściu znajduje portal kościoła dawnego malutkiego kościoła Zakonu Krzyża z Czerwoną Gwiazdą. Prezentowane są tu także wizualizacje Mostu Karola w trzech perspektywach. Perspektywa historyczna ukazuje prawdziwe dzieje mostu. Perspektywa legendarna przedstawia legendy związane z budowlą, m.in. o duchach i diabłach na Diabelskim Strumieniu. Perspektywa rybiego oka pozwala na obejrzenie mostu z perspektywy wód Wełtawy.

Letni pałac Gwiazda

Letni pałac Gwiazda w dzielnicy Liboc jest renesansową willą, położoną w rezerwacie przyrody. Dwupiętrowy dom letni posiada wewnątrz bogate dekoracje sztukatorskie. Obecnie w budynku mieści się otwarta dla odwiedzających wystawa poświęcona bitwie na Białej Górze, która odbyła się w pobliżu pałacu. Miejscowy rezerwat przyrody powstał w 1530 roku dzięki królowi Ferdynandowi I, natomiast 25 lat później, jego młodszy syn, arcyksiąże Austrii Ferdynand II, polecił budowę willi, którą ukończono trzy lata później. Budynek powstał na planie sześcioramiennej gwiazdy i stąd willa oraz rezerwat wzięły swe nazwy. Za projekt i realizację budynku odpowiadają architekci Avostalis Juan Maria del Pambio, Giovanni Lucchese, a późniejszych latach także Hans z Tyrolu oraz Bonifác Wolmut. Letni pałac został przebudowany w 1952 roku, a w 1996 roku budynek przejęło muzeum i urządzono tu ekspozycję dotyczącą bitwy o Białą Górę.

Obserwatorium Štefánika

Obserwatorium Štefánika na wzgórzu Petřínín w Pradze jest udostępnione do zwiedzania i służy przede wszystkim popularyzacji astronomii. W głównej kopule mieści się teleskop Zeissa, w kopule zachodniej teleskop Maksutowa-Cassegraina, natomiast w kopule wschodniej umieszczono w teleskop lustrzany 40 cm firmy Meade. Obserwatorium Štefánika założone zostało w 1928 roku. Nazwę swą zawdzięcza słowackiemu astronomowi i politykowi Milanowi Rastislavowi Štefánikowi. W ramach działalności obserwatorium prowadzone są wykłady i wystawy. Dla młodzieży przewidziano kółko astronomiczne. Dla osób starszych organizowany jest dwuletni kurs astronomiczny. Od października do marca w godzinach wieczornych dla odwiedzających udostępniona jest obserwacja planet i obiektów głębokiego nieba. Natomiast od kwietnia do września w godzinach popołudniowych odbywają się tu obserwacje słońca. W filarach głównego teleskopu złożono urny czeskich astronomów – Jaroslava Štycha i Karla Anděla.

Synagoga Pinkasa

Synagoga Pinkasa mieści się w dzielnicy żydowskiej w Pradze obok Starego Cmentarza Żydowskiego. Jest budynkiem renesansowym z elementami późnego gotyku. Współcześnie znajduje się tu Muzeum Żydowskie, w którym na ścianach umieszczono, napisanych ręcznie, 77297 imion czeskich i morawskich Żydów pomordowanych podczas Holocaustu. Synagoga Pinkasa jest obecnie drugą najstarszą zachowaną synagogą na terenie Pragi. Wybudował ją architekt Juda Goldschmied-Coref de Herz z inicjatywy Meszullama Zalmana Aharona Horowitza w pierwszej połowie XVI wieku. Natomiast najstarsze obiekty na terenie synagogi, pozostałości studni i mykwy, czyli łaźni rytualnej, pochodzą z końca XV wieku. W swojej historii praska synagoga Pinkasa była wielokrotnie przebudowywana, prowadzono tu liczne konserwacje i dokonywano wielu odkryć. W okresie komunistycznym, w latach 60-tych XX wieku odkryto tu malowidła naścienne oraz odkryto najstarsze obiekty, pochodzące sprzed budowy bóżnicy.

Narodowe Muzeum Bohaterów Terroru Heydricha

Narodowe Muzeum Bohaterów Terroru Heydricha w Pradze to muzeum, którego ekspozycja znajduje się w podziemnej krypcie barokowej cerkwi św. Cyryla i Metodego. Mieści się tu pomnik siedmiu czeskich spadochroniarzy zaangażowanych w atak na Reinharda Heydricha oraz ekspozycja związana z nazistowskimi prześladowaniami Czechów. Cerkiew św. Cyryla i Metodego to miejsce krwawej bitwy z czasów II wojny światowej pomiędzy czeskimi komandosami i oddziałami niemieckich wojsk okupacyjnych, która trwała od 27 maja do 18 czerwca 1942 roku. Zamach na Reichsprotektora Reinharda Heydricha odbył się 27 maja 1942 roku, gdy czescy napastnicy zaatakowali jego kabriolet. Lider SS zmarł tydzień później w wyniku odniesionych ran, a nazistowscy okupanci nie szczędzili terroru na czeskiej ludności w ramach kary za ten akt nieposłuszeństwa. Jako ciekawostkę dotyczącą tego miejsca warto wspomnieć, iż cerkiew św. Cyryla i Metodego pojawiła się w filmie z 2016 roku opowiadającym o zamachu na Reinharda Heydricha.

Ulica Celetná

Ulica Celetná na Starym Mieście w Pradze łączy Rynek Staromiejski z Bramą Prochową. Należy do najstarszych ulic w Pradze. Do najważniejszych obiektów przy ulicy Celetnej należą m.in.: Dom Trzech Króli, Týnská fara, Dom Białego Lwa, Dom Czterech Filarów, Pałac Menhartów Dom Czarnego Słońca, Dom Białego Pawia oraz Pałac Caretta-Millesima. Ulica Celetná wytyczona została w średniowieczu jako główny trakt Starego Miasta. W XIV wieku stała się częścią trasy, która prowadziła stąd do Zamku Praskiego. Jest również dawnym szlakiem handlowym, a jej nazwa pochodzi od Caltenerów, którzy byli piekarzami. Długość ulicy wynosi ok. 400 metrów. Większość domów na ulicy Celetnej zostało przebudowanych w stylu barokowym oraz klasycystycznym, choć niektóre budynki zachowały romańskie i gotyckie fundamenty oraz pozostałości architektoniczne. Dawniej prowadziła tędy linia tramwajowa, natomiast współcześnie funkcjonuje jako deptak.

Synagoga Jubileuszowa w Pradze

Synagoga Jubileuszowa zwana również Jerozolimską na praskim Nowym Mieście jest największą i najmłodszą synagogą w Pradze. Jest to budowla wzniesiona w stylach secesyjnym oraz mauretańskim, z elementami sztuki islamskiej. Na wystrój bóżnicy składają się bogato malowane ozdoby wykonane w stylu wiedeńskiej secesji. Synagoga Jubileuszowa budowana była w latach 1905 – 1906 według projektu architekta Wilhelma Stiassnego. Powstała jako reakcja na zburzenie trzech bożnic na Josefovie: Wielkodworskiej, Nowej oraz Cikána w trakcie przebudowy dzielnicy żydowskiej na Nowym Mieście w Pradze. Za projekt budowy odpowiadają architekci Alois Richter oraz Josef Linhart. Nazwa synagogi Jubileuszowa pochodzi od 50-tej rocznicy wstąpienia cesarza Franciszka Józefa I na tron, natomiast nazwa Jerozolimska pochodzi od ulicy Jerozolimskiej, przy której bóżnica się znajduje. Jest czynną świątynią, w której odbywają się nabożeństwa żydowskiej wspólnoty ortodoksyjnej.

Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej

Wczesnobarokowy kościół Matki Boskiej Zwycięskiej na Małej Stranie jest świątynią zarządzaną przez zgromadzenie karmelitów bosych. Wśród zabytków zachowanych w kościele na uwagę zasługują posąg Dzieciątka Jezus, ołtarz główny z ozdobnymi malowidłami oraz fasada nawiązująca do rzymskich kościołów karmelitańskich. Historia praskiego kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej rozpoczyna się w 1584 roku, gdy powstała tu kaplica poświęcona Trójcy Świętej. W czasie reformacji świątynia przeszła w ręce niemieckich protestantów, by w okresie kontrreformacji stać się znów kościołem rzymskokatolickim. Świątynia stała się wówczas kościołem karmelitańskim. W związku ze zwycięstwem nad reformacją w kościele umieszczono triumfalny ołtarz Matki Bożej Zwycięskiej, który został wysłany z Rzymu przez papieża Grzegorza XV. W 1784 roku karmelici zostali zmuszeni, by opuścić kościół. Zakon wrócił tu z końcem XX wieku po ponad dwustu latach nieobecności.

Muzeum Miasta Pragi

Muzeum Miasta Pragi mieści się w neorenesansowym gmachu i poświęcone jest historii stolicy Czech. Ekspozycja podzielona została na następujące działy: Praga w prehistorii, Średniowieczna Praga, Praga na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych, Barokowa Praga. Istnieje tu także Kino 3D oraz dział stworzony z myślą o dzieciach. Muzeum zostało założone w 1881 roku. Głównym zadaniem muzeum było gromadzenie i nabywanie zabytków związanych z historią Pragi. Pierwotnie muzeum mieściło się w małym pawilonie kawiarnianym, z czasem jednak budynek ten okazał się niewystarczający na potrzeby muzeum. Postanowiono więc wybudować nowy budynek. Miał być większy i bardziej reprezentacyjny. Neorenesansowy budynek został zbudowany w latach 1896 – 1888, jego oficjalne otwarcie nastąpiło dwa lata później. Za projekt budynku odpowiadają architekci Antonin Wiehl, Jan Koula i Antonin Balšánek. Gmach Muzeum Miasta Pragi to dwupiętrowy budynek z dwoma skrzydłami bocznymi.

Małostrańskie Wieże Mostowe

Małostrańskie Wieże Mostowe to zespół dwóch stylowo różnych wież, połączonych bramą, tworzących wejście na Most Karola po stronie Małej Strany. Budowla znajdowała się na trasie drogi królewskiej. Posiada cechy architektoniczne romańskie, gotyckie i renesansowe. Wśród zdobień zachowały się rzeźby pochodzące z różnych okresów. Mniejsza wieża nosi nazwę wieży Judyty, gdyż była częścią wcześniejszego Mostu Judyty znajdującego się w miejscu obecnego Mostu Karola. Została zbudowany w stylu romańskim w drugiej połowie XII wieku. W XVI wieku przebudowano ją w stylu renesansowym. Brama łącząca wieże wzniesiona została w stylu gotyckim. Nowa gotycka wieża jest wyższa od swojej młodszej siostry. Powstała w miejscu wcześniejszej romańskiej wieży. Jest ona wyraźnie inspirowana Wieżą Mostu Staromiejskiego, znajdującą się na drugim końcu Mostu Karola, po drugiej stronie Wełtawy. Za projekt i budowę nowej wieży odpowiadali architekci Parléřov oraz Jiřího z Poděbrad.

Synagoga Maisela

Synagoga Maisela znajduje się na terenie dawnego żydowskiego miasta w Pradze. Mieści się tu Muzeum Żydowskie ze stałą ekspozycją poświęconą historii Żydów mieszkających w Czechach i na Morawie. Udostępnione do zwiedzania są tu m.in. stare dokumenty i przedmioty sakralne. Synagoga Maisela obecnie posiada formę neogotycką. Synagoga Maisela zbudowana została w latach 1590 – 1592 z inicjatywy znaczącego i wpływowego patrona społeczności żydowskiej w Pradze, Mordechaja Maisela. Cesarz Rudolf II wydał specjalny przywilej uprawniający do jej budowy. Budowniczymi bożnicy byli Josef Wahl oraz Juda Goldsmied.Pod koniec XVII wieku synagoga spłonęła i odbudowano ją w stylu barokowym. Na przełomie XIX i XX wieku synagogę ponownie przebudowano, tym razem w stylu neogotyckim, nadając jej współczesnych charakter. Autorem projektu przebudowy był profesor Grott. W ramach muzeum odbywają się tutaj również imprezy kulturalne.

Wieża św. Henryka

Praska Wieża św. Henryka to 65-metrowa, 10-piętrowa dzwonnica należąca do kościoła św. Henryka. Wewnątrz wieży znajduje się dzwon “Maria”. Wieża jest udostępniona do zwiedzania, mieszczą się tu kawiarnie, restauracje, punkt widokowy na ostatnim piętrze. Na fasadzie wieży mieści się zabytkowy zegar. Kościół św. Henryka w Pradze ma owalną wieżę o wysokości 46 m. Jednak gdy ją ukończono, stało jasne, że jej ściany nie były wystarczająco silne, aby zawiesić ciężkie dzwony. Dlatego podjęto decyzję o wybudowaniu drugiej wieży z przeznaczeniem na dzwonnicę, która dziś jest znana jako wieża św. Henryka. Fundamenty wieży położono w czasach króla Wacława IV, prace budowlane przerwano podczas wojen husyckich. Budowę dzwonnicy zakończono pod rządami Władysława II. Ciekawostką dotyczącą wieży jest fakt, iż jej dzwon “Maria” jako jedyny w Pradze w czasie II wojny światowej nie został przez okupantów zdemontowany i przetopiony na cele militarne.

Muzeum Tortur

Muzeum tortur w Pradze znajduje się w zrekonstruowanych pomieszczeniach piwnicy przy ulicy Celetnej. Na czterech podziemnych piętrach umieszczono ekspozycję narzędzi tortur pochodzących z różnych okresów historycznych. Można tu również obejrzeć grafiki prezentujące temat tortur oraz kopie ówczesnych dokumentów. Muzeum tortur w Pradze zajmuje powierzchnię 400 m² i obejmuje ok. 100 eksponatów. Prezentowane są tu działające, sprawne instrumenty do wykonywania tortur, które wyglądają na używane, jak gdyby wykonywały swoją pracę na bieżąco. Do maszyn tych dołączono opisy i instrukcje ich użycia w postaci grafik. Muzeum tortur w Pradze, znajdujące się w pobliżu mostu Karola, wzbogacają woskowe figury w autentycznym otoczeniu. Wystawie muzealnej towarzyszą także efekty dźwiękowe. W dwóch pomieszczeniach prezentowane są specjalne pokazy audiowizualne ukazujące temat tortur. Można tutaj również zapoznać się z kopiami dokumentów skazującymi na karę tortur.

DinoPark

Praski DinoPark mieści się na dachu centrum handlowego Harfa Gallery. Urządzono tu modele dinozaurów naturalnej wielkości, dekoracje przedstawiające naturę z ery mezozoicznej. Powstał tu paleontologiczny plac zabaw dla dzieci z ukrytym szkieletem prehistorycznego stwora, kino 3D i 4D oraz obiekty gastronomiczne. DinoPark umożliwia poznanie historii planety Ziemi poprzez zabawę. Na terenie tego parku rozrywki dostępne są plac zabaw, parking, sklep z pamiątkami, a obiekty gastronomiczne oferują przekąski. Kina 3D i 4D prezentują trójwymiarowe filmy edukacyjne dotyczące prehistorycznego życia na Ziemi, dzięki rozrywce przekazują wiedzę. Droga do przeszłości Ziemi to mały pawilon z prawdziwymi artefaktami od czasów prehistorycznych do dzisiaj. Paleontologiczny plac zabaw to miejsce, gdzie dzieci mogą się wcielić w prawdziwego paleontologa. Aby odkryć szkielet prehistorycznej istoty ukrytej w piaszczystych głębiach, dzieci muszą mieć pędzel, ostrze i nutę cierpliwości.

Najwęższa ulica Pragi

Najwęższa ulica Pragi mieści się w zabytkowej dzielnicy Mała Strana i nosi nazwę Vinarna Čertovka. Ulica ta jest tak wąska, że nie jest możliwym minięcie się dwóch osób przechodzących z jej przeciwnych stron. Dlatego na obu końcach ulicy zainstalowano sygnalizację świetlną dla pieszych. Najwęższa ulica Pragi jest w rzeczywistości 50-centymetrowym przejściem (lub 70-centymetrowym według niektórych źródeł), które biegnie przez około 10 m pomiędzy kilkoma domami w pobliżu mostu Karola. Ulica Vinarna Čertovka składa się z kilku kamiennych schodów. Na jednym z jej końców znajduje się restauracja Čertovka. Większość ludzi korzystających z ulicy to turyści. Światła powstały jako ułatwienie korzystania z najwęższej ulicy w Pradze, ale także jako atrakcja turystyczna. Co ciekawe światła te często nie są traktowane na poważnie przez turystów i ci próbują wejść w ulicę, gdy już jest światło czerwone, przez co kończy się to kolizją z kimś, kto nadchodzi z naprzeciwka.

Pałac Žofína

Pałac Žofína w Pradze to neorenesansowy budynek położony na Wyspie Słowiańskiej na rzece Wełtawie. Jest to centrum kulturalne, miejsce, gdzie odbywają się konferencje i wystawy. Budynek swoją nazwę zawdzięcza arcybiskupowi Žofínowi, natomiast Wyspa Słowiańska, Kongresowi Słowiańskiemu, który odbył się w Pałacu Žofína w 1848 roku. Wyspa na Wełtawie powstała w XVIII wieku. Była wielokrotnie uszkodzona przez powodzie, po czym została zabezpieczone ścianą i obsadzona drzewami. W 1830 roku wyspa, znana wówczas jako Barvířský Ostrov, została zakupiona przez firmę młynarza, Václav Novotný. W latach 1836-1837 stworzył on tutaj jednopiętrowy budynek.W 1884 roku miasto Praga zakupiło wyspę, w tym pałac, który został przebudowany jako dwupiętrowy budynek. W Pałacu Žofína swój pierwszy koncert dał Antonín Dvořák. Premierę miał tu Má vlast, zestaw sześciu symfonicznych wierszy Bedřicha Smetany. Ponadto wystąpili tu tacy artyści jak Berlioz, Liszt, Czajkowski i Wagner.

Kościół św. Tomasza

Barokowo-gotycki kościół św. Tomasza w Pradze jest częścią zespołu klasztornego augustianów. Wśród wystroju wnętrza zachowały się m.in. zabytkowe bogato zdobione ołtarze, freski, rzeźby św. Tomasza i św. Augustyna, w kaplicy św. Doroty drewniany gotycki krucyfiks. Odbywają się tu również msze w języku angielskim. Kościół św. Tomasza budowany był w latach 1285 – 1379 w stylu gotyckim w miejscu wcześniejszego kościoła pod tym samym wezwaniem. Świątynia uległa spaleniu w czasie kilku pożarów oraz w trakcie wojen husyckich. Przebudowa z lat 1727 – 1731 według projektu K. I. Dietzenhofera nadała kościołowi współczesny barokowo-gotycki wygląd. Ołtarz główny zdobią kopie obrazów P. P. Rubensa: Męczeństwo świętego Tomasza i Święty Augustyn oraz złocone rzeźby J.A. Quitainera i posrebrzane posągi F.M. Brokofa. W kościele św. Tomasza znajdują się również dzieła B. Sprangera, K. Škréta . Freski we wnętrzu kopuły oraz w sklepieniu nawy głównej oraz wykonał V. V. Reiner.

Klasztor Augustianów

Klasztor Augustianów przy kościele św. Tomasza w Pradze jest budynkiem wzniesionym w stylu gotyckim i przebudowanym w stylu renesansowym. Jest to pierwszy klasztor augustiański na terenie Czech. Wśród zabytków zachowały się m.in. biblioteka klasztorna, trybunał klasztoru oraz obrazy Piotra Rubensa. Klasztor Augustianów został założony w 1285 roku przez króla Wacława II „dla zbawienia duszy swego ojca”, Przemysła Ottokara II. W czasach reformacji klasztor stał się celem ataków mieszkańców Pragi, którzy sympatyzowali z ruchem husytów. Wydalono wówczas mnichów, a zespół klasztorny został zrabowany i spalony. W połowie XV wieku augustianie powrócili do Pragi, ale rekonstrukcja klasztoru w stylu renesansowym postępowała bardzo powoli. Pół wieku później zbudowano tu bibliotekę. Mnisi prowadzą zajęcia dla obywateli m.in. kursy językowe. Co roku w kwietniu odbywa się Tydzień Augustiański. Prowadzone są wykłady związane ze św. Augustynem i augustianami.

Kościół św. Michała Archanioła

Kościół św. Michała Archanioła to zabytkowy dawny kościół posiadający cechy architektoniczne pochodzące z aż czterech styli: romańskiego, gotyckiego, renesansowego i barokowego. Świątynia została zaadaptowana na klub muzyczny o nazwie Kostel, co w języku czeskim oznacza kościół.Kościół św. Michała Archanioła wybudowany został w II połowie XII wieku w stylu romańskim. W późniejszych wiekach podlegał kolejnym przebudowom. Najpierw został przebudowany w stylu gotyckim, później w XIV wieku w stylu renesansowym oraz w połowie XVIII wieku w stylu barokowym. Swoje nauki głosił tu Jan Hus. W średniowieczu kościół św. Michała Archanioła znajdował się pod patronatem czeskich królów i pełnił wówczas funkcje miejskiej fary. W 1786 roku kościół został zamknięty. Od tego czasu pełnił różne funkcje, m.in. magazynu nafty, fabryki papieru. Funkcjonowała tu Biblioteka Narodowa. Od 2011 roku istnieje tu klub muzyczny Kostel.

Klasztor św. Agnieszki Czeskiej

Klasztor św. Agnieszki w Pradze to pierwsza budowla wzniesiona w stylu gotyckim na terenie Czech. W budynku przenikają się style późnoromański i gotycki. Na terenie zespołu klasztornego zachowały się m.in. ogrody klasztorne z eksponatami Galerii Narodowej, kościoły św. Franciszka i św. Salwatora, kaplica Matki Bożej oraz freski. Zespół klasztorny pod wezwaniem św. Agnieszki powstał dzięki zaangażowaniu św. Agnieszki Czeskiej, która była siostrą króla Wacława I. Budynek przeznaczony został dla gromadzenia sióstr klarysek, jego pierwszą przełożoną była właśnie św. Agnieszka. Prace przy budowie klasztoru trwały od 1223 roku do lat osiemdziesiątych XIII wieku.W późniejszych wiekach powstał także męski klasztor franciszkanów wraz z kościołem św. Franciszka oraz kościół św. Salwatora dla zgromadzenia żeńskiego. Powstało tu także mauzoleum dynastii Przemyślidów, gdzie pochowano króla Wacława I oraz wiele córek i żon czeskich władców, w tym założycielkę zgromadzenia św. Agnieszkę Czeską.

Ratusz Nowomiejski w Pradze

Ratusz Nowomiejski w Pradze jest gotyckim budynkiem z elementami renesansowymi położonym przy Placu Karola. W średniowieczu pełnił rolę centrum administracyjnego Nowego Miasta. Składa się z kilku budynków: wschodniego skrzydła, południowego skrzydła oraz Wieży Ratuszowej, gdzie mieści się barokowa kaplica Matki Boskiej i św. Wacława. Ratusz Nowomiejski powstał za panowania Karola IV. Rynek Nowego Miasta, czyli obecnie Plac Karola, miał się stać nie tylko ważnym ośrodkiem handlowym, ale również godnym odpowiednikiem Rynku Starego Miasta. Dlatego dużą wagę przywiązano do budowy Ratusza Nowomiejskiego, który miał w niczym nie ustępować Ratuszowi Staromiejskiemu. Budowa najstarszej części, wschodniego skrzydła, miała miejsce w latach 1377 – 1398. Po 1411 roku rozpoczęto budowę południowego skrzydła. Natomiast Wieża Ratuszowa powstawała w latach 1452 – 1456. Osiąga ona wysokość wynosi 70 m, ma 6 pięter i na jej szczyt prowadzi 212 schodów. Na parterze wieży znajdowało się więzienie.

Kościół św. Ignacego Loyoli

Barokowy kościół św. Ignacego Loyoli na Nowym Mieście należy do najstarszych barokowych budynków w Pradze. Kościół ten jest świątynią zakonu jezuitów. Wnętrza zdobią malowidła, sztukaterie i posągi jezuitów i czeskich świętych. Na szczycie fasady kościoła znajduje się pomnik św. Ignacego Loyoli. Kościół św. Ignacego Loyoli został wybudowany w drugiej połowie XVII wieku na miejscu kilku wcześniejszych średniowiecznych domów. Architektem i projektantem świątyni był Carlo Lurago, wzorował się na głównym rzymskim kościele jezuitów Il Gesù, który stanowił model i przykład dla wielu świątyń barokowych.Malowidła wewnątrz kościoła wykonał Jan Jiří Heintsch, natomiast dekoracje rzeźbiarskie są autorstwa Matěja Václava Jäckel, którego twórczość znana jest głównie z mostu Karola. Ciekawostką jest rzeźba św. Ignacego Loyoli z aureolą, która w tamtych czasach stanowiła wielkie zaskoczenie, gdyż aureola zarezerwowana była tylko dla postaci Jezusa Chrystusa i Matki Boskiej.

Rejsy wycieczkowe po Wełtawie

Rejsy wycieczkowe po Wełtawie w Pradze umożliwiają zwiedzanie miasta z perspektywy rzeki, która stanowi oś miasta i przepływa w pobliżu wielu zabytków czeskiej stolicy. Turyści mają do wybory wielu operatorów organizujących rejsy oraz wiele tras w zależności od czasu trwania rejsu. Na statkach serwowane są posiłki, napoje, często towarzyszy żywa muzyka. Trasy wycieczkowe prowadzą najczęściej z przystani przy Moście Czecha. Podróżując statkiem po wodach Wełtawy w Pradze turysta ma możliwość przepłynięcia pod Mostem Karola, obejrzenia Zamku Praskiego i Hradczan oraz Małej Strany z perspektywy Wełtawy. Trasy rejsów prowadzą dookoła Wyspy Strzeleckiej, do Teatru Narodowego i pod Wyszehrad. Wśród zakochanych dużą popularnością cieszą się rejsy przez tak zwaną Praską Wenecję, dookoła romantycznej wyspy Kampa. Łodzią można też wybrać się do praskiego ogrodu zoologicznego. W trakcie rejsów pasażerowie mogą korzystać z wykładów na temat poszczególnych zabytków i posłuchać praskich legend.

Kaplica Świętego Krzyża

Kaplica Świętego Krzyża mieści się na drugim dziedzińcu Zamku Królewskiego w Pradze. Została wzniesiona w stylu późnobarokowym. Znajdują się tu zabytkowe freski, złocenia oraz posągi przedstawiające św. Piotra i Pawła. Współcześnie służy jako sala wystawowa skarbnicy św. Wita. Mieści się tu również punkt informacji turystycznej. Kaplica została zbudowana w latach 1756 – 1764 przy współpracy architektów Anzelma Martina Luraga, Mikołaja Pacassi oraz Marii Teresy. Kaplica Świętego Krzyża powstała w ramach rozbudowy Zamku Królewskiego, której zamysłem było nadanie rezydencji królewskiej barokowej, bardziej reprezentacyjnej formy. Kaplica powstała na terenie wcześniejszych budynków biurowych i kuchni koronacyjnej Karola VI. Autorem zdobień freskowych wewnątrz Kaplicy Świętego Krzyża jest Josef Navrátil. Posągi św. Piotra i Pawła wykonał Emanuel Max. W połowie XIX wieku budowla przeszła adaptację w styku klasycystycznym. Obecnie nie pełni swej pierwotnej roli.

Dom pod Kamiennym Dzwonem

Dom Pod Kamiennym Dzwonem został wzniesiony w stylu gotyckim i przebudowany w stylu barokowym. We wnętrzu znajdują się zabytkowe kręte schody, polichromiczne drewniane sufity oraz kaplice. Wewnętrzny dziedziniec został utrzymany w stylu barokowym. Nazwa pochodzi od kamiennego dzwonu znajdującego się w budynku. Dzisiejszy Dom Pod Kamiennym Dzwonem jest pozostałością po większej rezydencji z połowy XIV wieku i prawdopodobnie służył jako tymczasowa rezydencja Eliški Přemyslovnej i Jana Luksemburskiego po ich przybyciu do Pragi. Budynek wielokrotnie zmieniał swój charakter i wygląd. Od XV do XIX wieku był wielokrotnie przebudowywany. Na początku XX wielu budynek zajmowały biura, sklepy, warsztaty i wówczas budynek uległ znacznym zniszczeniom. Po renowacji przywrócono mu gotycki charakter, zachowując barokowe elementy. Zachowała się wieża, skrzydła północne, południowe oraz wschodnie. Skrzydło zachodnie stało w miejscu dzisiejszego Pałacu Kinskych.

Pałac Sternbergów

Pałac Sternbergów w Pradze jest barokowym budynkiem rezydencjonalnym z elementami klasycystycznymi na Hradczanach. Pałac zdobią stiuki oraz malowidła. Obecnie mieści się w nim oddział Galerii Narodowej w Pradze i eksponowana jest tu kolekcja sztuki europejskiej reprezentująca epoki od antyku do baroku. Pałac wybudowany został w miejscu wcześniejszych rezydencji w latach 1698 – 1708 dla rodziny Sternbergów. Co ciekawe, jego projektant nie jest znany, natomiast wśród prawdopodobnych autorów są wymieniani m.in. Jan Blažej Santini-Aichel, Domenico Martinelli, Krzysztof Dietzenhofer oraz Giovanni Battista Alliprandi. Ozdoby stiukowe w pałacu wykonał Donato Giuseppe Frisoni. Wśród autorów ozdób malarskich należy wymieć: Michaela Václava Halwaxa, Matthew Nettela, Jana Rudolfa Bysa oraz Jana Václava Kratochvíla. W roku 1816 pałac został sprzedany, mieściła się tu m.in. galeria sztuki, miało siedzibę wojsko, by ostatecznie znów stać się galerią.

Ogrody Pałacowe na Małej Stranie

Ogrody pałacowe na Malej Stranie położone są na południowym stoku pod Zamkiem Praskim. Można tu odnaleźć m.in. fontanny i kręcone schody oraz podziwiać stąd widok na Pragę. Na zespół ogrodowy składają się: Ogród Ledeburski, Ogród Wallensteina, Duży Ogród Palffyovski, Mały Ogród Palffyovskiego, Ogród Vrtbovski, Ogród Fűrstenberski i Ogród Kolowratskiego. Ogrody pałacowe na Malej Stranie powstawały stopniowo od okresu średniowiecza do XIX wieku. Pięć z nich zostało w ostatnich latach odremontowanych i połączonych w jedną spójną całość. Jako ciekawostkę warto przytoczyć fakt, iż Ogrody Pałacowe to także romantyczna sceneria, gdzie wiele par decyduje się powiedzieć sobie „tak” i rozpocząć nową drogę życia.Na terenie Ogrodu Ledeburskiego w Sali Terrena organizowane są koncerty. W Małym Ogrodzie Palffyovskim oraz Ogrodzie Kolowratskiego hodowane są drzewa owocowe. Duży Ogród Palffyovski jest przykładem barokowej sztuki ogrodowej. W Ogrodzie Fűrstenberskim w miejscu dawnej winnicy mieści się niewielka wieża z widokiem na miasto.

Kościół św. Idziego

Kościół św. Idziego w Pradze jest kościołem klasztornym ojców dominikanów oraz kościołem parafialnym polskiej parafii w Pradze, której patronem jest św. Jan Paweł II. Kościół sięga czasów romańskich, posiada elementy gotyckie oraz wykończenie barokowe. Zachowały się tu m.in. zabytkowe ołtarze, prezbiterium, dzwony „Dominik” oraz „Maria”. Pierwsze wzmianki dotyczące świątyni sięgają 1238 roku. Istniał tu wtedy kościół romański, który został przebudowany w stylu gotyckim pod koniec XIII wieku. Kolejna przebudowa miała miejsce w XIV wieku pod przewodnictwem praskiego biskupa Jana IV z Dražic, jego dzieło kontynuował arcybiskup praski Arnošt z Pardubic. W XVII wieku kościół przeszedł w ręce zakonu dominikanów i obok kościoła powstał rozległy czteroskrzydłowy klasztor, według projektu włoskich architektów C. Lurago i G. B. Orsiego. Świątynia swój dzisiejszy barokowy wystrój architektoniczny uzyskała po 1731 roku. Autorami przebudowy byli architekci F. Špaček oraz F. M. Kaňka.

Raczkujące Dzieci

Raczkujące Dzieci to trzy gigantyczne figury znajdujące się na Wyspie w parku o tej samej nazwie przy wejściu do Muzeum Kampa. To szokująca instalacja, przedstawiająca raczkujące niemowlęta, które na głowach w miejscach twarzy mają coś na kształt… odbytów z umieszczonymi wewnątrz kodami kreskowymi. Kontrowersyjna instalacja autorstwa Davida Černýego miała być tymczasowa. Wzbudziła jednak pozytywne uczucia wśród mieszkańców Pragi i trzymetrowe Raczkujące Dzieci pozostały tutaj na stałe. Ich symbolika ma nawiązywać do ery komunistycznej, niezdolnej do osiągnięcia dorosłości. Rzeźby ukazują postacie infantylne, pozbawione rozumu, bezmyślnie pełzające. Raczkujące dzieci można też spotkać na praskiej wieży telewizyjnej Žižkov. Tutaj dzieci skalują się po bokach wieży telewizyjnej. Na wieży zainstalowano 10 postaci wykonanych z włókna szklanego. Raczkujące Dzieci swoją premierę miały w Chicago w 1994 roku, następnie przedstawiane były w wielu innych miastach m.in. w Londynie.

Linia Historyczna nr 41

Linia Historyczna nr 41 kursuje w weekendy i święta w sezonie letnim po ulicach Pragi. Na linii tej jeżdżą co godzinę zabytkowe tramwaje. Swoją trasę rozpoczynają przy zajezdni Střešovice, mijają po drodze najważniejsze zabytki czeskiej stolicy, by skończyć podróż przy Miejskim Muzeum Transportu Publicznego. Linia Historyczna nr 41 po opuszczeniu zajezdni Střešovice przejeżdża przez Brusnice, mija Zamek Praski oraz Pałac Letni, by wjechać na Stare Miasto, gdzie przejeżdża obok Rynku Staromiejskiego. Następnie tramwaj zagląda na ulicę Hellichova, Újezd oraz przejeżdża obok Teatru Narodowego. Później tramwaj mija kolejno ulice Lazarską, Vodickovą oraz plac Wacława. Następnie przejeżdża obok kościoła św. Henryka, stacji Masaryk, placu Republiki, Alei Długiej, placu Strossmayer, kończąc swój bieg przy Miejskim Muzeum Transportu Publicznego. Można tam zwiedzać ekspozycje i zabytki związane z komunikacją miejską i infrastrukturą w Pradze.

Pomnik Wiszącego Zygmunta Freuda

Pomnik Wiszącego Zygmunta Freuda znany również jako Wisielec lub Wiszący Człowiek jest rzeźbą autorstwa Davida Černýego. Posąg przedstawia Zygmunta Freuda uwieszonego na jednej ręce i ma wysokość 220 m. Znajduje się na dachu Słodkiego Domu i wisi nad ulicą Husova na praskim Starym Mieście. Jako ideę Pomnika Wiszącego Zygmunta Freuda przyjęto hasło: „… Statua przedstawia potrzeby człowieka, aby świadomie zdecydować, czy żyć, czy zrezygnować …”. Rzeźba upamiętnia chwilę z życia Zygmunta Freuda, gdy płonął dom, w którym przebywał i musiał decydować, czy spłonąć wraz z budynkiem, czy zaryzykować i wyskoczyć przez okno. Pomnik powstał w 1997 roku z okazji wystawy sztuki z byłych krajów komunistycznych Europy, która odbyła się w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Sztokholmie. W 2007 roku rzeźba wisiała w Stanach Zjednoczonych w Chicago. W 2009 roku posąg prezentowany był w Korei Południowej: w Muzeum Narodowym w Seulu oraz w Daegu.

Nowe Miasto

Nowe Miasto jest dzielnicą Pragi, położoną na prawym brzegu Wełtawy, która była oddzielnym miastem. Współcześnie jest dzielnicą handlową. Do najważniejszych miejsc i zabytków dzielnicy należą: Plac Wacława, Plac Karola, kościół św. Cyryla i Metodego, rotunda św. Longina, Muzeum Narodowe, główny dworzec kolejowy oraz Tańczący Dom. Historia Nowego Miasta sięga 1348 roku, kiedy czeski król Karol IV Luksemburski lokował ja na południe od Starego Miasta. Miało ono na celu połączenie ówczesnej siedziby królewskiej, Wyszehradu ze Starym Miastem i Hradczanami. Te cztery praskie miasta połączono wspólnymi murami obronnymi, tworząc jeden organizm miejski. Miasto zostało zaprojektowane w majestatyczny sposób. Powstały szerokie ulice i wielkie place handlowe. Większość współcześnie istniejących budynków pochodzi z XIX wieku i reprezentuje styl secesyjny. Z wcześniejszej zabudowy pozostał średniowieczny układ urbanistyczny, kościoły i kilka najbardziej reprezentacyjnych budynków.

Rotunda św. Marcina

Rotunda św. Marcina w Pradze jest najstarszym zachowanym budynkiem na Wyszehradzie, a także najstarszą zachowaną rotundą w stolicy Czech. Jest świątynią wzniesioną w stylu romańskim, posiada neoromański portal oraz marmurowy ołtarz, a także naścienne malowidła pochodzące z tego samego okresu. Rotunda św. Marcina została zbudowana w XI wieku za panowania króla Wratysława II i służyła jako kościół parafialny dla Wyszehradu. Wewnętrzna średnica rotundy wynosi 650 cm, natomiast grubość ściany wynosi 95 cm. W czasach wojen husyckich tylko kaplica św. Piotra i Pawła i rotunda św. Marcina nie uległy zniszczeniu na Wyszehradzie. Po wzniesieniu barokowej twierdzy Wyszehrad kościół został profanowany i służył jako loch oraz magazyn prochu. W połowie XIX wieku budowla ponownie cudem ocalała, gdyż miała tędy przebiegać nowa droga, jednak zmieniono plany i nie zrealizowano tej inwestycji. Z końcem XIX wieku świątynia zyskała neogotyckie elementy.

Kościół św. Jakuba

Kościół św. Jakuba Większego to świątynia gotycka, przebudowana w stylu barokowym. To kościół klasztorny, mający status bazyliki mniejszej. Odbywają się tu cykliczne koncerty organowe. Wśród zabytków zachowały się m.in. 22 ołtarze, wisząca ambona, freski, chór z łukiem triumfalnym grobowce oraz fasada wraz z portalem. Na miejscu kościoła św. Jakuba Większego istniał wcześniej inny kościół. Utworzenie tego kościoła wiązało się prawdopodobnie z nabyciem reliktów św. Jakub Większego przez króla Przemysła Ottokara I. Świątynię oraz klasztor ukończono w 1244 roku. W kolejnym wieku kościół wraz z klasztorem strawił pożar. Król Jan Luksemburski i jego żona Eliška Přemyslovna zajęli się odbudową. W czasie wojen husyckich kościół pozostawał pod ochroną cechu rzeźników. Mimo to świątynia została zniszczona i musiała zostać zrekonstruowana. Prace te powierzono architektowi Ulrico Aostalli, który odbudował kościół w stylu barokowym.

Willa Müllerów – muzeum miejskie

Willa Müllerów w Pradze, zwana również Willą Loosa jest luksusową willą stanowiącą wzorcowy przykład wczesnego modernizmu domów jednorodzinnych. Willa funkcjonowała jako rezydencja rodzinna i w tym celu została wybudowana, natomiast współcześnie mieści się w niej muzeum miejskie poświęcone modernizmowi oraz rodzinie Müllerów. Willa powstała w latach 1928 – 1930 na zlecenie Franciszka Müllera, według projektu architekta Adolfa Loosa, przy współpracy Karla Lhoty. W czasach socjalizmu budynek został upaństwowiony, a wdowie po Müllerze udostępniono tylko dwa pomieszczenia. Sama pani Müllerowa kolekcjonowała przedmioty i pamiątki rodzinne oraz wyposażenie domu. Działały tu wówczas instytucje państwowe, m.in. Wydawnictwo Pedagogiczne, Muzeum Sztuki Użytkowej, Galeria Narodowa, Pomnik Kultury Republiki Czechosłowackiej oraz Instytut Marksizmu-Leninizmu. Po upadku komunizmu willa wróciła w posiadanie rodzinny Müllerów, którzy odsprzedali willę państwu na potrzeby muzealne.

Mur Głodowy

Mur Głodowy w Pradze jest średniowiecznym murem obronnym na wzgórzu Petřín. Jedna z zachowanych baszt muru służy obecnie jako podstawa kopuły Obserwatorium Štefánika. Dobrze zachowany fragment muru znajduje się również na wewnętrznym dziedzińcu jednej kamienicy przy ulicy Plaská 8. Mur Głodowy budowany był w latach 1360 – 1362 na zlecenie cesarza Karola IV. Jako materiał budowlany wykorzystano margiel z kamieniołomów ze wzgórza Petřín. Celem budowy muru było wzmocnienie fortyfikacji zamku na Hradczanach oraz dzielnicy Mała Strana. Mur w ciągu wieków ulegał zniszczeniom i był wielokrotnie odbudowywany. Nazwa muru wiąże się z legendą związaną z tym miejscem. Głosi ona, iż Karol IV zdecydował o budowie muru w czasie wielkiego kryzysu, który zawitał do Pragi. Budowa miała zapewnić biednej części ludności pracę i żywność. Owszem głód zapanował w Pradze, ale dopiero w trakcie realizacji tej inwestycji. Budowa miała przeznaczenie obronne.

Willa Gröbe

Willa Gröbe w Pradze jest dwukondygnacyjnym neorenesansowym budynkiem położonym na płaskowyżu powyżej doliny Botiče pośród ogrodów Gröbe. Należała do żydowskiego przedsiębiorcy Moritza Gröbe. Wśród dekoracji budynku zwracają uwagę freski na elewacji willi oraz dekoracje z tworzywa sztucznego we wnętrzach. Na terenie parku, gdzie współcześnie stoi willa, w przeszłości znajdowały się winnice założone przez Karola IV. Willa Gröbe została wybudowana w latach 1870 – 1874 przy współpracy Antonina Barvitii, Josefa Schulza oraz Františka Havela. Twórcą fresków na elewacji jest malarz Kugler, natomiast za dekoracje wnętrz odpowiada rzeźbiarz Detema. W okresie międzywojennym mieściło się tu Kolegium Leśnictwa, w czasie II wojny światowej willa należała do Hitlerjugend. Po wojnie była siedzibą Głównego Domu Pionierów, funkcjonowały tu Konserwatorium Tańca i Konserwatorium Muzyczne. Budynek został zaadaptowany również na centrum szkoleniowe dla prawników, ośrodek badawczy i bibliotekę.

Szkoła Jeździecka na Zamku w Pradze

Szkoła Jeździecka na Zamku w Pradze jest budynkiem wzniesionym w stylu barokowym. Posiada zabytkową elewację sali konnej, fasadę wejściową ozdobioną bogatymi rzeźbieniami oraz nowoczesne budynki. Współcześnie obiekt prowadzi działalność wystawienniczą oraz koncertową. Mieści się tu również nowocześnie urządzony ogród z widokiem na Pragę, kawiarnia i księgarnia. Budynek Szkoły Jeździeckiej na Zamku w Pradze powstał pod koniec XVII wieku w stylu barokowym według projektu architektów Jeana Baptiste Mathey’a oraz Jakuba Antonina Canevalla. Jadalnia została przystosowana do terenów wystawienniczych po drugiej wojnie światowej według projektu czeskiego architekta Pavela Janáka. Autorem współczesnej formy Szkoły Jeździeckiej na Zamku w Pradze jest profesor Ladislav Labus, który przede wszystkim zagospodarował obiekt po zniszczeniach wojennych i przywrócił sali konnej jej oryginalne proporcje. Powstały także nowe obiekty, które stylowo odróżniają się od konstrukcji barokowych.

Kościół świętego Franciszka z Asyżu

Barokowy kościół świętego Franciszka z Asyżu na Starym Mieście w Pradze nazywany jest również kościołem świętego Franciszka Serafickiego. Wśród zabytkowych elementów świątyni wymienić należy fasadę z rzeźbami świętych patronów Czech oraz aniołów, kopułę z freskiem przedstawiającym Sąd Ostateczny, ołtarze oraz liczne rzeźby i malowidła wewnątrz świątyni. Kościół świętego Franciszka z Asyżu wybudowany został w latach 1679 – 1689 pod przewodnictwem włoskich budowniczych Gaudenzio Casanovy oraz Domenico Canevallego. Natomiast autorem projektu świątyni został francuski architekt Jan Baptista Mathey. Kościół powstał na fundamentach wcześniejszego kościoła gotyckiego pod wezwaniem świętego Ducha. Autorem rzeźb na fasadzie kościoła oraz w niszach jest Mateusz Wacław Jäckl. Fresk Sąd Ostateczny wykonany został przez Wacława Wawrzyńca Reinera. Ołtarz główny jest autorstwa Josefa Dobnera, natomiast obraz Stygmatyzacja św. Franciszka namalowany został przez Jana Krzysztofa Liszkę.

Kościół św. Józefa

Kościół św. Józefa w Pradze na Małej Stranie jest centralnym budynkiem klasztornym wzniesionym w stylu barokowym. We wnętrzu kościoła zachowały się zabytkowe ołtarze: główny oraz boczne ze statuetkami i obrazami. Natomiast elewację frontową oraz boczną kościoła zdobią zabytkowe rzeźby. Kościół św. Józefa w Pradze zbudowany został na planie owalnym w latach 1686 – 1692 przez architekta Abrahama de Parigi. Świątynia powstała przy klasztorze karmelitek, który funkcjonował tu aż do 1782 roku. Został on zastąpiony wówczas przez Instytut Błogosławionej Dziewicy Maryi, który korzystał z budynku klasztoru aż do roku 1920. Autorem rzeźb na elewacjach: Matki Boskiej Niepokalanej, św. Teresy z Avili i św. Józefa oraz statuetek na ołtarzu głównym jest Matěj Václav Jäckel. Obrazy na ołtarzach są autorstwa malarza Petra Brandla. Niektóre spośród ołtarzy, oprócz malowideł i obrazów, zawierają także polichromowane drzeworyty wraz z baldachimami.

Pomnik Franza Kafki

Pomnik Franza Kafki w Pradze pomiędzy kościołem św. Ducha, a Synagogą Hiszpańską jest dziełem o unikalnym, nietypowym kształcie. Monument ten wzbudza wiele kontrowersji, pytań i domysłów. Franz Kafka jest postacią związaną przez całe życie z Pragą, to pisarz, którego dzieła miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. W 2003 roku, 120 lat po urodzinach tego niemieckojęzycznego pisarza pochodzenia czeskiego odsłonięto pomnik poświęcony artyście. Pomnik Franza Kafki mierzy 3,75 m wysokości i waży 700 kilogramów. Wykonany został z brązu na zlecenie Praskiego Stowarzyszenia Franza Kafki, według projektu Jaroslav Rona. Ciekawostką jest fakt, iż statuetka, pomniejszona wersja pomnika, wykonana również w brązie, wręczana jest corocznie jako Międzynarodowa Nagroda Literacka przyznawana przez Praskie Stowarzyszenia Franza Kafki oraz miasto Praga. Jednym z laureatów tej nagrody został w 2010 roku były prezydent Czech, Václav Havel.

Nowy Cmentarz Żydowski

Nowy Cmentarz Żydowski na Žižkovie w Pradze jest największą nekropolią żydowską na terenie Czech. Kirkut zawiera liczne zabytki secesyjne, m.in. pomniki członków rodziny Perutzów, nagrobek Jana Kotěry, pomnik artysty Maxa Horba Jana Štursy oraz wiele innych rzeźbiarskich dzieł dekoracyjnych. Nowy Cmentarz Żydowski na Žižkovie został założony w 1891 roku. Jest on ok. 10 razy większy niż Stary Cmentarz Żydowski zapewniając przestrzeń dla ok. 100 000 grobów. Istnieje tu również obszar dla urn, pomimo, że tradycja żydowska nie zezwala na kremację zwłok. Współcześnie cmentarz jest użytkowany i zarządzany przez gminę żydowską w Pradze. Na cmentarzu znajdują się dwie hale ceremonialne. Pierwsza stoi na najwyższym punkcie cmentarza przy głównym wejściu do kompleksu. Druga hala ceremonialna mieści się w nowej, wschodniej części cmentarza. Wśród osób pochowanych na Nowy Cmentarzu Żydowskim należy wymienić m.in. Franza Kafkę, Arne Laurina, Arnošta Lustiga, Jiříja Ortena oraz Ota Pavela.

Synagoga Klausa w Pradze

Barokowa synagoga Klausa w Pradze mieści się obok Starego Cmentarza Żydowskiego na terenie dawnego getta żydowskiego. Mieści się tu Muzeum Żydowskie z wystawą „Tradycje i obyczaje żydowskie”. W nawie głównej oraz na krużgankach prezentowane są eksponaty związane ze znaczeniem synagogi, świętami żydowskimi i życiem codziennym żydowskiej rodziny. Synagoga Klausa została zbudowana w latach 1689 – 1694 z inicjatywy Salamouna Chalisza Kohena. Stanęła w miejscu trzech małych budynków zwanych klausami, które mieściły kolejno synagogę, mykwę oraz szkółkę talmudyczną. W latach 1883 – 1884 bóżnica została przebudowana według planów architekta Bedřicha Münzbergera. Przez wiele lat w synagodze modlili się wyłącznie członkowie praskiego Bractwa Pogrzebowego – Chewra Kadisza. W czasie II wojny światowej Synagoga Klausa zawierała również magazyn i wystawę żydowskiego Centralnego Muzeum Wojny. Po zakończeniu wojny synagoga przeszła kilkanaście znaczących remontów.

Pasaż Lucerna

Pasaż Lucerna zwany również Pałacem Lucerna jest kompleksem zabudowań użytkowych, komercyjnych mieszczący się w górnej części Placu Wacława w Pradze. Najważniejszymi elementami budynku są Wielka Sala, galeria Lucerna, pasaż handlowy z ekskluzywnymi markami oraz bar muzyczny. Mieści się tu rzeźba Koń autorstwa Davida Černýego. Budowa Pasażu Lucerna trwała w latach 1907 – 1921. Według początkowych koncepcji budynek miał być stadionem hokejowym, ale w trakcie realizacji zmieniono koncepcję i powstał tu pałac z bogato zdobionymi wnętrzami i ciekawymi rozwiązaniami architektonicznymi. Współcześnie Pałac Lucerna pełni funkcję kulturalną. Wielka sala jest salą koncertową, liczy 54 m długości, 25,5 m szerokości oraz 10 m wysokości i może pomieścić ponad 4 tysiące ludzi. Występowali tu m.in. Helena Vondráčková, Tina Turner, Céline Dion oraz Louis Armstrong. Ciekawostką dotyczą pasażu jest fakt, iż powstał według projektu Vácslava Havla, dziadka Václava Havla, późniejszego prezydenta Czech.

Ulica Na Příkopě

Praska ulica Na Příkopě przechodzi w miejscu dawnej fosy Starego Miasta. Do najważniejszych obiektów znajdujących się przy tej ulicy należą m.in.: Pałac wiedeński, Brama Prochowa, Dom Miejski, Dom Słowiański, Dom Hybern, kościół św. Krzyża, Pałac Sewastopol. Jest to również ulica komercyjna z wieloma domami handlowymi, markowymi sklepami i bankami. Fosa została wypełniona w 1760 roku i wtedy należy datować początki ulicy Na Příkopě. Příkop w języku czeskm oznacza rów i nazwa ulicy pochodzi od fosy, czyli rowu. W przeszłości nosiła nazwę Starej Alei oraz ulicy Kolovratov. Dziś jest granicą pomiędzy dzielnicami Starym i Nowym Miastem. Współcześnie ulica Na Příkopě ma częściowo charakter deptaku. Szerokość ulicy wynosi ok. 10 m, co powoduje, że jest stosukowo szeroka jak na okres, w którym powstała. Ciekawostką jest fakt, iż ulica ta należy do najdroższych ulic komercyjnych na świecie, w roku 2016 mieściła się na 23 miejscu w rankingu 71 najdroższych ulic handlowych na świecie.

Muzeum Antonína Dvořáka

Muzeum Antonína Dvořáka w Pradze poświęcone jest czeskiemu kompozytorowi Antonínowi Dvořákowi. Muzeum zawiera wiele dokumentów i zabytków związanych z artystą, m.in.: instrumenty muzyczne, listy, fotografie z epoki, programy oraz plakaty. W czasie zwiedzania można usłyszeć fragmenty dzieł autora. Muzeum mieści się w barokowym gmachu. Muzeum powstało w 1932 roku. Od początku swego istnienia zostało umieszczone w barokowym budynku zaprojektowanym przez architekta Kiliana Ignaca Dientzenhofera na początku XVIII wieku. Budynek, w którym muzeum ma siedzibę nie był nigdy w żaden sposób związany z artystą. Gmach znany jest jako Letni Pałac Michna lub Villa America. Barokowy gmach Muzeum Antonína Dvořáka w Pradze miał w swojej historii szereg innych zastosowań. Mieściło się tu gimnazjum dla dziewcząt, znajdowała się instytucja, która pomagała biednym, w ogrodzie odbywał się nawet spęd bydła. Ostatecznie gmach przejęło Muzeum Narodowe, które urządziło tu wystawę poświęconą Antonínowi Dvořákowi.

Kościół Najświętszej Marii Panny pod Łańcuchem na Małej Stranie

Kościół Najświętszej Marii Panny pod Łańcuchem na Małej Stranie jest świątynią zakonu jaonnitów. Kościół powstał jako budynek romański, ukończony został w stylu gotyckim. Do najważniejszych elementów budowli należą portal gotycki, rzeźbiona ambona, kaplice św. Jana Nepomucena i św. Jana Chrzciciela oraz wiele obrazów. Kościół Najświętszej Marii Panny pod Łańcuchem został założony w XII wieku przez joannitów i stanowił fragment obwarowań ich zakonu. W kolejnym stuleciu wybudowano wczesnogotyckie prezbiterium. W wieku XIV powstały dwie, nigdy nieukończone, wieże wraz z łączącym je przedsionkiem. Świątynia posiada także elementy neogotyckie. W wieku XVII prezbiterium uległo przebudowie w stylu barokowym. Na ołtarzu głównym umiejscowiono obraz autorstwa Karela Škréty przedstawiający Matkę Boską adorowaną przez rycerzy zakonu maltańskiego. Kościół Najświętszej Marii Panny pod Łańcuchem Mieści również grobowce zakonników i rycerzy maltańskich.

Winnice św. Klary

Winnice św. Klary są fragmentem praskiego Ogrodu Botanicznego w Troi. Aktualnie winnice podzielone są na dwie części – produkcyjną, w której produkuje się wino oraz dydaktyczną, z opisami dotyczącymi uprawy winorośli. Na 3,5 ha powierzchni prezentowanych jest 110 odmian i szczepów winogron. Winiarskie tradycje w winnicach św. Klary sięgają kilku wieków – winogrona uprawiano tu już prawdopodobnie za czasów Václava II. Winnicę charakteryzują stromy, południowy stok, dobrze nasłoneczniony, średnia roczna temperatura wynosząca 8,6 ^OC oraz bliskość Wełtawy, nadająca temu miejscu odpowiednią wilgotność.W ciągu roku zbieranych jest tu w sumie ok. 15 200 kg winogron i produkowanych z tego jest ok. 12 050 butelek wina. Do najpopularniejszych win wytwarzanych tutaj należą: Ryzlinkrýnský, Müller-Thurgau, Sauvignon, Modrý Portugal, Rulandskémodré, Neronet, Tramín červený, Muškát moravský, cuvee Angelus, Sauvignon, Muškátmoravský, a także cuvee Botanica.

34139 Młyn Huť

Młyn Huť mieści się na Wyspie Kampa w Pradze. Wyspa ta oddzielona jest od pozostałej części miasta przez rzekę Wełtawę oraz jej sztuczny kanał Certovka, zwany „Szlakiem Diabła”, “Diabelskim Strumieniem” lub “Diabelskim Kanałem”. Prawdopodobnie nazwę swą wziął on od domu „W pobliżu Siedmiu Diabłów”. Koło młyńskie młyna Huť ma średnicę 6,5 m, waży 3 tony i posiada 36 impregnowanych łopatek dębowych. Młyn Huť zbudowany został w XV wieku i jest jednym z nielicznych młynów w Czechach z działającym kołem wodnym. Aż do XVI wieku na wyspie Kampa istniały tylko młyny i ogrody. Wyspę często nawiedzały wówczas powodzie. W XX wieku młyn Huť stracił swoją funkcję, a koło młyńskie stało się jedynie atrakcją turystyczną. Współcześnie w budynku znajdują się mieszkania, a także warsztat stolarski. Drewniane koło zostało zrekonstruowane w 1995 roku przez Františka Mikyškę z Petrovic. Kilka lat później naprawiono dach domu, elewację, okna i osuszono ściany.

Willa Bilka

Willa Bílka w Pradze była domem czeskiego artysty rzeźbiarza i architekta okresu secesji oraz symbolizmu – Františka Bílka. Współcześnie mieści się tu muzeum jego dorobku prezentowane przez Galerię Stołecznego Miasta Pragi. Przedstawiane są tu prace artysty oraz oryginalne wyposażenie wnętrz waz z kolekcją mebli, wykonanych według jego projektu. Willa jest dwupiętrowym, wolnostojącym domem, przeznaczonym na rezydencję i atelier, wykonanym według projektu własnego artysty. Budynek wybudowany został w 1911 roku. Dookoła willi rozciąga się ogród z zabytkowym drzewostanem, gdzie umieszczone zostały rzeźby autorstwa Františka Bílka. Budynek w założeniu symbolizuje artystyczne wyobrażenie pola zbożowego, natomiast jego rzut poziomy ma odwzorowywać kształt kosy. Słupy frontowe mają wyobrażać kłosy i nawiązują do charakterystycznych słupów starożytnych świątyń egipskich. Oprócz tego w willi zastosowanych jest wiele innych symboli, przede wszystkim chrześcijańskich.