Monachium – zwiedzanie pięknej, zabytkowej i nowoczesnej stolicy Bawarii

Monachium – stolica Bawarii – to jedno z najpiękniejszych i najbardziej zabytkowych miast w Niemczech, którego sława sięga daleko poza Europę. Słynie z pięknych budowli, które pamiętają zamierzchłe wieki, nowoczesnej architektury, klubu piłkarskiego FC Bayern, a także z muzeów i innych obiektów kultury. Zapraszamy do zapoznania się z tym niezwykłym miastem, oto miejsca, które warto odwiedzić wybierając się na zwiedzanie Monachium.

Dzwonki w Nowym Ratuszu w Monachium

Dzwonki w Nowym Ratuszu w Monachium to mechaniczna inscenizacja pochodząca z 1908 roku. Składa się z 43 dzwonów i 32 postaci naturalnej wielkości. Codziennie o godzinach 11.00 i 17.00, a także o 12.00 w lecie, odtwarza dwie historie z XVI wieku. Składa się z dwóch poziomów, na których przedstawiane są te historie. Górna część inscenizacji opowiada o małżeństwie miejscowego księcia Wilhelma V, który założył słynny na całym świecie Hofbräuhaus z Renatą Lotaryngii. Na cześć szczęśliwej pary przedstawiana jest potyczka z naturalnej wielkości rycerzami na koniach reprezentującymi Bawarię i Lotaryngię. Za każdym razem wygrywa bawarski rycerz. Po nim następna dolna i druga historia, taniec bednarzy. Według mitów 1517 był rokiem dżumy w Monachium. Mówi się, że bednarze tańczyli na ulicach, aby wnieść nową witalność do złych usposobień. Bednarze pozostawali lojalni wobec księcia, a ich taniec symbolizował wytrwałość i lojalność wobec władzy w trudnych czasach.

Muzeum Człowieka i Natury w Monachium

Muzeum Człowieka i Natury w Monachium to nowoczesne muzeum historii naturalnej. Prezentowane są tu ekspozycje dotyczące powstania Układu Słonecznego, historii Ziemi i ewolucji życia, anatomii i biologii człowieka, żywienia i problemów środowiskowych oraz relacji człowieka z naturą. Funkcjonuje tu również specjalny dział dla dzieci. Muzeum Człowieka i Natury w Monachium powstało w 1990 roku według planów architekta Volkera Staaba i zajmuje powierzchnię 2500 m². Jego poprzednik został otwarty w 1938 roku, jednak w trakcie II wojny światowej uległ całkowitemu zniszczeniu podczas bombardowania Monachium. Sale wystawiennicze wcześniejszego muzeum mieściły się w Starej Akademii, budynku dawnego kolegium zakonu jezuitów oraz w północnym skrzydle pałacu Nymphenburg. Współczesny budynek jest obiektem nowoczesnym i planuje się jego rozbudowę, do 7000, m², aby mógł pomieścić więcej eksponatów.

Muzeum Powozów Królewskich w Monachium

Monachijskie Muzeum jest jednym z najważniejszych muzeów powozów na świecie. Znajduje się w południowym skrzydle pałacu Nymphenburg. Muzeum udostępnia karoce, powozy, sanie z wieków XVII – XIX z Niemiec, Francji i Anglii. Znajduje się tutaj nawet karuzela. Bogate zbiory były już wystawiane w pierwszej połowie XIX wieku, podobnie jak na dworze wiedeńskim. Pod koniec monarchii w 1918 roku, udostępniano do zwiedzania ok. 300 powozów, które nie nadawały się już do jazdy. Po zakończeniu monarchii eksponaty były wystawiane w byłej Szkole Tenisa i Jazdy na Marstallplatz. W trakcie trwania II wojny światowej kolekcja została przeniesiona do Pałacu Nymphenburg, a muzeum zostało oficjalnie otwarte w 1952 roku. Można tu zwiedzić m.in. karoce króla Maksymiliana I Józefa, króla Ludwika II, księcia regenta Leopolda, rydwan elektora Karola Alberta, dwa wozy służące przy koronacji króla Maksymiliana I Józefa.

Sala Marszałków w Monachium

Dziewiętnastowieczna Sala Marszałków w Monachium jest monumentalną loggią wzorowaną na Loggii dei Lanzi we Florencji. Budowla jest ozdobiona bogatymi dekoracjami rzeźbiarskimi. Współcześnie, jak i na początku istnienia była hołdem oddanym żołnierzom, w czasie nazistowskim pełniła funkcje propagandowe. Sala Marszałków została wybudowana w latach 1841 – 1844 w miejscu wcześniejszej bramy gotyckiej. Został zamówiona przez króla Ludwika I Bawarskiego, aby uczcić tradycję jego armii. Była symbolem honorów bawarskiej armii, reprezentowanej przez posągi dwóch przywódców wojskowych Johanna Tilly i Karla Philippa von Wrede, autorstwa Ludwiga Schwanthalera. Grupa rzeźbiarska Ferdinanda von Millera została dodana do wnętrza pomnika po wojnie francusko-pruskiej, reprezentującej zwycięstwo nad Francją i zjednoczenie Niemiec. Lwy są dziełem Wilhelma von Rümanna, powstały na wzór lwów Medyceuszy z Loggia dei Lanzi. Podczas ery nazistowskiej upamiętniono śmierć tu 16 członków NSDAP.

Muzeum Miejskie w Monachium

Muzeum Miejskie w Monachium znajduje się w dawnej zbrojowni monachijskiej, stajni miejskiej oraz w trzech innych budynkach. Osadzone w kontekście kulturalno-historycznym, prezentuje typowe dla miasta i jego mieszkańców: grafikę, plakaty i obrazy, meble, rzeźbę, rzemiosło, moęa, folklor, fotografię, film oraz muzykę. Zostało założone 29 lipca 1888 roku przez ówczesnego miejskiego archiwistę Ernsta von Destouches. Administracja muzeum znajduje się w późnośredniowiecznym domu z XV wieku. Szczególnie wartościową atrakcją są późnogotyckie figury tancerek Morisco Erasmus Grasser, które powstały w sali balowej Starego Ratusza. Również istotna jest kopia modelu miasta Monachium autorstwa Jacoba Sandtnera, prezentująca historię miasta od 1570 roku aż do Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku i współczesności. Model ten pokazuje około 400 obiektów istotnych w historii Monachium. Muzeum prowadzi także prezentacje multimedialne.

Teatr Księcia Regenta w Monachium

Klasycystyczny Teatr Księcia Regenta w Monachium jest budynkiem teatru i opery. Jego widownia została zaprojektowana zgodnie ze specyfikacją Richarda Wagnera, jako audytorium amfiteatralne, które może pomieścić 1122 widzów. Mieści się tu również mniejsza sala Akademii Teatralnej na 300 widzów. Zainaugurowany przez Ernsta von Possarta teatr został wybudowany w latach 1900 – 1901 jako sala festiwalowa dla opery Richarda Wagnera „Mistrzowie Norymbergii”. Teatr zaprojektowany został przez architekta Maxa Littmanna, nazwany na cześć Luitpolda, księcia Regenta Bawarii. Po zniszczeniu Teatru Narodowego podczas II wojny światowej, Teatr Księcia Regenta gościł Bawarską Operę Narodową. Odbyło się tu wiele światowych premier słynnych sztuk, m.in.: Palestrina Hansa Pfitznera, Droga do światła Victora Gsovsky’ego z muzyką Georges’a Auric’a, Balet Pas de Coeur autorstwa Victora Gsovsky’ego i Gottfrieda von Einema, balet Danza Heinza Rosen i Wernera Egka.

Muzeum MVG w Monachium

Muzeum MVG jest muzeum transportu publicznego prezentującym historyczny i nowoczesny transport publiczny w stolicy Bawarii. Znajduje się w opuszczonej części monachijskich głównych warsztatów tramwajowych. Na powierzchni ponad 5000 m2 około 25 historycznych tramwajów, autobusów i pojazdów roboczych. Tramwaje ustawione są na dwóch torach prowadzących przez całą halę. Dla każdego pojazdu dołączono również tablice ze szczegółowymi informacjami. Zgromadzono tutaj ponad 150 billboardów, plakatów, historycznych rozkładów jazdy, tablic z numerami linii i ich trasami na przestrzeni lat. Monachijskie Muzeum MVG prezentuje również wiele innych eksponatów, takich jak symulator metra, oryginalny samochód z lat osiemdziesiątych XX wieku, historyczne fotografie, małe kino, wystawę multimedialną oraz wystawę modeli kolejowych. Muzeum zostało otwarte 28 października 2007 roku.

Zamek Blutenburg w Monachium

Zamek Blutenburg w Monachium jest dawną rezydencją książąt bawarskich, którego obecny wygląd przyjmuje formę barokową. Składa się z dwukondygnacyjnych budynków, zewnętrznych obwarowań, wielobocznych baszt, czworobocznego dziedzińca, budynku książęcego, kaplicy zamkowej oraz wejścia w wieży bramnej. Monachijski zamek powstał jako podmiejska rezydencja książęca i zameczek myśliwski nad rzeką Würm. Budowany był w latach 1438 – 1439 dla księcia Albrechta III z rodu Wittelsbachów. Pod koniec XV wieku rezydencja została rozbudowana na zlecenie syna Albrechta, księcia Zygmunta. Wówczas powstała zamkowa kaplica pw. Trójcy Świętej, która do dziś zachowała swój późnośredniowieczny charakter. Współczesny, barokowy wygląd Zamek Blutenburg zawdzięcza odbudowie po zniszczeniach przez wojska szwedzkie podczas wojny trzydziestoletniej. Obecnie zamek jest siedzibą Międzynarodowej Biblioteki Młodzieży.

Wieża Karola w Monachium

Wieża Karola, nazywana również bramą Karola jest jedną z trzech istniejących współcześnie, dawnych, średniowiecznych bram miejskich w Monachium. Była fragmentem średniowiecznych murów obronnych otaczających miasto. Dziś stanowi element deptaka miejskiego Neuhauser Strasse. Nazwę bierze od placu Karola, przy którym się znajduje. Brama powstała ok. 1300 roku i składały się na nią trzy wieże. Nieopodal znajdowała się fosa, a brama połączona była z barbakanem umieszczonym po drugiej stronie fosy mostem. W XIX wieku środkowa wieża została rozebrana, z powodu wybuchu prochu strzelniczego, który znacznie ją uszkodził. Pozostałe dwie wieże połączone zostały łukiem, który umożliwił ruch uliczny pod bramą i taką formę prezentuje współcześnie. Z czasem średniowieczne mury obronne traciły na znaczeniu i zostały wyburzone. Brama Karola jest jedną z pamiątek po fortyfikacjach. Została zrekonstruowana po zniszczeniach w trakcie II wojny światowej.

Życie Morskie w Monachium

Sea Life w Parku Olimpijskim w Monachium jest jednym z ośmiu ośrodków sieci życia morskiego w Niemczech. Akwarium przedstawia życie w Isar i Dunaju, w Morzach Czarnym i Śródziemnym oraz w wodach tropikalnych. Mieści się tutaj hodowla rekinów o największej różnorodności w Niemczech z ponad 20 gatunkami tych zwierząt. Akwarium zajmuje powierzchnię 2200 m2 i zostało otwarte w kwietniu 2006 roku. W 33 basenach z 700 000 litrami wody żyje ponad 3000 stworzeń morskich reprezentujących 150 gatunków. Na terenie tego parku rozrywki i przyrody zorganizowano 15 tematycznych podwodnych światów. Na terenie akwarium powstał obszerny basen tropikalny o pojemności 400 000 litrów, który stanowi najważniejszą atrakcję tego kompleksu. Odwiedzający mogą poznać życie w tropikalnych akwenach morskich, korzystając z tunelu prowadzącego przez ten basen. Dziesięciometrowy podwodny tunel wykonany został ze szkła akrylowego.

Statua Bavaria w Monachium

Bavaria to łacińska nazwa nadana monumentalnej, brązowej, dziewiętnastowiecznej statui w Monachium. Jest kobiecą personifikacją bawarskiej ojczyzny. W lewej ręce dzierży wieniec laurowy, który symbolizuje chwałę, a na jej głowie znajduje się hełm, który z kolei ma symbolizować siłę. Statua została wykonana na zamówienie Ludwiga I, władcę Bawarii w odlewni J.B. Stiglmair między 1844 a 1850 rokiem i jest pierwszym tak kolosalnym posągiem od czasów starożytności klasycznej. Inspiracjami tej budowli były Kolos z Rodos oraz posąg Zeusa z Olimpii. Wewnętrzne kręte schody prowadzą do platformy, która znajduje się wewnątrz głowy Bavarii. Ma ona 18,52 m wysokości i waży 87,36 tony. Spoczywa na kamiennej podstawie, która ma 8,92 m. Ze względu na swój rozmiar musiała zostać wyprodukowana w kilku częściach. Cztery otwory okienne w hełmie zapewniają widok na dzielnicę Theresienwiese i centrum Monachium. Statua jest częścią zespołu, który obejmuje także halę oraz schody.

Sala Sztuki w Monachium

Sala Sztuki w Monachium jest instytucją kultury, która w przeciwieństwie do muzeów, nie ma własnej kolekcji dzieł sztuki, ale prezentuje co roku od trzech do czterech wystaw czasowych. Organizowane są tu programy edukacyjne dotyczące treści wystaw czasowych i eksponatów, wycieczki z przewodnikiem, wykłady, koncerty oraz oferta dla rodzin z dziećmi. Przyjmuje rocznie około 300 000 gości, dzięki czemu jest jedną z najczęściej odwiedzanych hal wystawienniczych w Niemczech. Spektrum waha się od prehistorii i wczesnej historii do współczesności. Udostępniane do zwiedzania są tu graniczne obszary sztuki, tematy protohistoryczne i pozaeuropejskie oraz interdyscyplinarne. Od otwarcia hali w 1985 roku odbyło się tu ponad 100 wystaw. W 2001 roku instytucja przeniosła się do nowej siedziby, zaprojektowanej i realizowanej przez szwajcarskie biuro architektoniczne Herzog de Meuron. Sala Sztuki w Monachium działa w ścisłej współpracy z różnymi regionalnymi i krajowymi instytucjami kulturalnymi.

Wydział Prawa Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana w Monachium

Wydział Prawa Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana w Monachium mieści się w głównym gmachu uczelni. Dziewiętnastowieczny budynek posiada cechy historyzmu, secesji oraz stylu neoklasycystycznego. Wśród zabytkowych wnętrz zwracają uwagę bogato zdobione wielka aula, atrium i przedsionek. Przed budynkiem ustawiono rzeźby na kolumnach oraz fontannę. Uniwersytet Ludwika Maksymiliana w Monachium został założony w 1472 roku. Wydział Prawa był jednym z czterech pierwszych wydziałów, które funkcjonowały od początku istnienia uniwersytetu. Współczesny budynek uniwersytecki został zbudowany w latach 1835 – 1840 według projektu architekta Friedricha von Gärtnera. W latach 1906 – 1909 gmach został rozbudowany przez niemieckiego architekta Bestelmeyera. Wielką aulę zdobi mozaika autorstwa Wilhelma Köppena przedstawiającą Apollo. W atrium i przedsionku również mieszczą się mozaiki Köppena oraz rzeźby Knuta Åkerberga i Bernharda Bleeke’a.

Maximilianeum w Monachium

Gmach Maximilianeum w Monachium jest budynkiem, który łączy w sobie cechy elementów włoskiego renesansu oraz neogotyku. Fasada została udekorowana popiersiami oraz posągami. Centralny punkt obiektu stanowi figura anioła. Ponadto gmach ozdobiony został malowidłami oraz mozaikami. Maximilianeum powstał w drugiej połowie XIX wieku na zlecenie Maksymiliana II, króla Bawarii. Za projekt i realizację odpowiadał berliński architekt Friedrich Bürklein, a po jego śmierci budowę kontynuował Gottfried Semper. Budowa znacznie się przedłużała i trwała 17 lat, miało to związek z częstymi wylewami rzeki Izary, nad którą znajduje się gmach. Pierwotnie budowla pełniła funkcję uczelni dla wybitnie utalentowanych studentów. Po II wojnie światowej, gmach ten został siedzibą władz Bawarii i taką rolę pełni do dnia dzisiejszego. We wnętrzu Maximilianeum umieszczono malowidła autorstwa Friedricha Kaulbacha oraz Wilhelma von Kaulbacha. Ich dzieła mają charakter historyzujący i alegoryczny.

Niemieckie Muzeum Łowiectwa i Rybołówstwa w Monachium

Niemieckie Muzeum Łowiectwa i Rybołówstwa w Monachium zlokalizowane jest w dawnym kościele św. Augustyna. Mieszczą się tu m.in. kolekcje dzikich zwierząt, w tym irlandzkiego olbrzymiego jelenia i niedźwiedzia jaskiniowego. Ciekawostką jest kolekcja wolpercysty, legendarnego hybrydowego zwierzęcia rzekomo zamieszkujące alpejskie lasy Bawarii. Muzeum przedstawia historię łowiectwa i rybołówstwa. Można tu zobaczyć liczne bronie myśliwskie, sprzęt wędkarski, sanie myśliwskie i inne akcesoria z różnych epok. Umieszczono tu ]produkty z lokalnych ryb słodkowodnych. Muzeum prezentuje ponadto dioramy przyrodnicze, zbiory poroża. Zorganizowano tu wystawę „ Wodny Świat – Rybie Opowieści”. Prezentowane są tu również wystawy czasowe. Niemieckie Muzeum Łowiectwa i Rybołówstwa w Monachium powstało w 1938 roku, a od roku 1958 znajduje się w bieżącej lokalizacji , w dawnym kościele św. Augustyna.

Kościół św. Ludwika w Monachium

Katolicki kościół św. Ludwika w Monachium jest trójnawową bazyliką, wzniesioną w stylu arkadowym, wzorowaną na romańskich kościołach lombardzkich. We wnętrzu świątyni znajduje się największy zespół fresków na świecie. Do unikatowych elementów wnętrza należy również kompozycja rzeźbiarska Jezus i czterej ewangeliści. Kościół św. Ludwika budowany był w latach 1829 – 1844w czasach panowania Ludwika I Bawarskiego i został poświęcony patronowi króla, świętemu Ludwikowi. Świątynię konsekrowano w święto Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Za projekt i realizację odpowiadają nadworny architekt króla, Leo von Klenze oraz Friedrich von Gärtner. Projektantem zespołu fresków był Peter von Cornelius. Malowidła te wykonali w większości jego uczniowie i współpracownicy. On własnoręcznie namalował główny fresk przedstawiający Sąd Ostateczny o wymiarach 18,3 m × 11,3 m, który jest obok Sądu Ostatecznego Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej jednym z największych fresków świata.

Amalienburg w Monachium

Amalienburg jest domkiem myśliwskim na terenie zespołu Pałacu Nymphenburg w Monachium, który powstał jako pawilon parkowy. Jest zabytkiem w stylu rokokowym, który składa się m.in. z następujących pomieszczeń: sali lustrzanej, niebieskiego gabinetu połączonego z prywatną komnatą, sali myśliwskiej, sali bażantów oraz kuchni. Został zbudowany w latach 1734 – 1739 według projektu architekta Francoisa de Cuvilliéas, dla późniejszego cesarza rzymskiego Karola VII i jego żony, Marii Amalii z Austrii. Salę luster zaprojektowali Johann Baptista Zimmermann i Joachim Dietrich. Kuchnia ozdobiona jest szlachetnymi kafelkami z Delft. Piec Castrol, który powstał na potrzeby kuchni to murowana konstrukcja z kilkoma otworami strzelniczymi, pokrytymi perforowanymi płytami z żelaza. Jest również znany jako piec gulaszowy. W centralnej części fasady znajduje się rzeźba Johanna Baptista Zimmermanna, przedstawiająca scenę z boginią myśliwską Dianą.

Niemieckie Muzeum Teatru w Monachium

Niemieckie Muzeum Teatru w Monachium jest placówką skupiające się na historii teatru i jest przede wszystkim poświęcone niemieckojęzycznemu teatrowi. Swoją siedzibę ma w Churfürstlichen Gallerie, będącym dawnym domem bawarskiej aktorki teatralnej Clary Zeiger. Muzeum nie ma stałej wystawy. Organizowane są tutaj specjalne wystawy czasowe związane z konkretnym tematem: dekoracje scenograficzne, plany teatralne, rekwizyty, kostiumy i maski, a także dokumenty audiowizualne. Znajduje się tu największy na świecie zbiór fotografii teatralnych oraz obszerne archiwum i biblioteka z około 100 000 publikacjami. Dom, w którym mieszkała królewska bawarska aktorka dworska Clara Zeiger zbudowany został w latach 1780 – 1781. Pierwsze muzeum powstało w tym budynku już na początku XX wieku i wykorzystywane było jako sala wystawiennicza. Współczesne Niemieckie Muzeum Teatru w Monachium zainaugurowano we wrześniu 1979 roku.

Teatr Miejski w Monachium

Teatr Miejski w Monachium jest obok Bawarskiego Teatru Narodowego i Bawarskiej Opery Narodowej jednym z trzech bawarskich teatrów narodowych. Wystawiane są tutaj operetki, produkcje operowe, musicale oraz sztuki baletowe. Jego fasada charakteryzuje się późnym klasycyzmem i bogatymi dekoracjami. Teatr został wybudowany w 1865 roku według projektu architekta Franza Michaela Reiffenstuela. On sam wykonał wszystkie prace stolarskie i ciesielskie, a jego synowi powierzono prace murarskie. Budynek został uszkodzony w czasie II wojny światowej, jednak w znacznie mniejszym stopniu w porównaniu do innych budynków w okolicy. Na deskach Teatru Miejskiego w Monachium odbyły się premiery m.in.: Fornarina, operetka Carla Zellera; Fajerwerki, komedia muzyczna Paula Burkharda; Katharina Knie, musical Mischa Spoliansky’ego; Goggolori. Bawarska bajka z muzyką Wilfrieda Hillera; Kiedy czas się przelewa, opera Włodzimierza Tarnopolskiego.

Kościół Świętej Trójcy w Monachium

Późnobarokowy rzymskokatolicki kościół Świętej Trójcy w Monachium jest kościołem klasztornym karmelitów. Podczas II wojny światowej był to jedyny kościół w centrum Monachium, który został ocalony w czasie alianckiego bombardowania. Wnętrze świątyni zdobią freski, fasada reprezentuje barok wzorowany na stylu włoskim. Kościół Świętej Trójcy powstawał w latach 1711-1718 według projektu Giovanniego Antonio Viscardiego, po jego śmierci prace kontynuował Enrico Zuccalli. Budowa świątyni była ofiarą trzech stanów: mieszczaństwa, arystokracji i kleru. Złożona została, aby zażegnać niebezpieczeństwa, które groziły miastu w związku z trwającą wówczas wojną o sukcesję hiszpańską. We wnętrzu świątyni odnaleźć można dzieła twórców niemieckiego baroku, m.in. Josepha Ruffiniego, Andreasa Faistenbergera, Johanna Baptista Strauba i Johanna Georga Baadera. Fresk w kopule świątyni, który przedstawia Świętą Trójcę w glorii, wykonał monachijski malarz Cosmas Damian Asam.

Pustelnia św. Marii Magdaleny w Monachium

Pustelnia św. Marii Magdaleny jest ruiną w zacisznej części lasu w zamkowym parku Nymphenburg w Monachium. Budynek utrzymany jest w tradycji „Memento mori” i jest uważany za jeden z pierwszych przykładów architektury sztuki ogrodowej w Europie. Wnętrza pustelni zaprojektowano w formie grot. Budynek powstał w 1725 roku według projektu Josepha Effnera na zlecenie księcia Maxa Emanuela. Celowo zaprojektowany został w formie ruiny. Pustelnia poświęcona jest św. Marii Magdalenie, którą przedstawia malowidło na suficie i figura. Ponura pustelnia miała służyć władcy, aby uciec od ceremonii dworskiej i umartwieniu się w starości. Uciekając do samotności, chciał zanurzyć się w refleksji religijnej i filozoficznej, w prostocie i spokojnym korzystaniu z natury. Kiedy pustelnia została konsekrowana, Max Emanuel był już martwy. Współcześnie pustelnia św. Marii Magdaleny jest odwiedzana przez pielgrzymów. Wizyta tu może pomóc w uzdrowieniu chorób wzroku.

Kościół św. Salwatora w Monachium

Gotycki murowany kościół św. Salwatora to dawny kościół cmentarny parafii katedry Najświętszej Marii Panny. Współcześnie jest głównym kościołem greckiej prawosławnej metropolii Niemiec. Nazwany jest przez wspólnotę greckokatolicką „Przemienienia Odkupiciela”. Znajdują się tu gotyckie witraże i pozostałości fresków sakralnych. Został zbudowany w stylu późnogotyckim w 1493 roku. Z czasem kościół został rozbudowywany i zyskiwał barokowe elementy i zdobienia. W kolejnych latach był wykorzystywany jako magazyn. W 1829 roku Leo von Klenze odnowił kościół na użytek społeczności greckiej w Monachium, a tym samym zaprojektował ikonostas. Zewnętrzna część została zrekonstruowana w stylu gotyckim, usunięto barokowe części. W okresie nazistowskim pracował tu słynny matematyk Constantin Carathéodory. W czasie nalotów i bombardowań świątynia nie uległa wielu zniszczeniom, jednak wiele elementów wyposażenia w czasie II wojny światowej zaginęło.

Muzeum Pięciu Kontynentów w Monachium

Monachijskie Muzeum Pięciu Kontynentów to muzeum pozaeuropejskich dzieł sztuki i obiektów o wartości kulturalnej. Pierwszymi kolekcjonerami obiektów spoza Europy byli członkowie dynastii Wittelsbachów. Dziś muzeum jest drugim co do wielkości muzeum etnograficznym w Niemczech, z kolekcją 200000 obiektów i ekspozycją o powierzchni 4500 m2. Muzeum Pięciu Kontynentów otwarto tu w 1868 roku. Amerykę Północną reprezentuje indiańskie tipi, najstarszy kajak, maski Indian północno-zachodniego wybrzeża, drewniane maski ptaków, zdobione mokasyny. Ameryka Południowa to ceramika, przedmioty ze złota, srebra i drewna, jak również figury wojenne, maski, biżuteria. Afryka to m.in. rzeźby, broń, biżuterie, srebrne rękodzieła. Islamski Orient reprezentują obiekty religijne, kaligrafia, kwiatowe i geometryczne ornamenty. Azja Południowa to m.in. kolorowe indyjskie bóstwa, Azja Wschodnia – pagody cesarskie, a Oceania – polinezyjskie bóstwa, wiosła melanezyjskie.

Manufaktura Porcelany Nymphenburg w Monachium

Manufaktura Porcelany Nymphenburg w Monachium zajmuje się produkcją porcelany o wysokiej wartości artystycznej. Działa przy pałacu Nymphenburg, gdzie mieści się także Muzeum Porcelany. Można tu obejrzeć malowaną porcelanę, przy tworzeniu której brali udział znani artyści i rzeźbiarze, tacy jak Hanns Goebl i Franz Anton Bustelli. Manufaktura działa w stolicy Bawarii od połowy XVIII wieku. Powstała z inicjatywy Maksymiliana III Józefa, księcia elektora Bawarii, który nakazał utworzenie firm produkcyjnych w celu ratowania finansów państwa. Fabryka odniosła duży sukces i otrzymywała zamówienia od bawarskiego dworu. Manufaktura w Nymphenburgu była jednym z prekursorów w zdobieniu porcelany w kolorze. Wielkim promotorem tej fabryki był Ludwig I, który składał tu wiele zamówień. Szczególną popularnością i uznaniem władcy cieszyły się zastawy kolacyjne z kopiami słynnych obrazów. Z krótkimi przerwami fabryka działa do dnia dzisiejszego.

Stary Ogród Botaniczny w Monachium

Stary Ogród Botaniczny w Monachium obejmuje obszar ok. 4 ha i jest współcześnie publicznym parkiem. Ogród zdobią neoklasyczny portal wejściowy, kamień pamięci z okazji pierwszej bezpośredniej transmisji prądu, fontanna Neptuna. Dziś pierwotną funkcję Starego Ogrodu Botanicznego przypominają liczne egzotyczne drzewa. Ogród Botaniczny powstał w latach 1804 – 1812 według planów architekta krajobrazu Friedricha Ludwiga von Sckella. W połowie XIX wieku wybudowano szklany pałac z okazji Międzynarodowej Wystawy Przemysłowej w Monachium, jednak padł ofiarą poważnego pożaru. Później w tym miejscu funkcjonowało lodowisko. Na początku XX wieku powstał Nowy Ogród Botaniczny w ogrodach Pałacu w Nymphenburgu, a Stary Ogród Botaniczny stracił na znaczeniu i w 1937został przekształcony w park. Powstały wówczas nowe inwestycje: fontanna Neptuna w środku kompleksu i kawiarnia w stylu historyzującym, dzisiejsza Park Café oraz niewielki budynek wystawienniczy.

Bawarska Kancelaria Państwowa w Monachium

Bawarska Kancelaria Państwowa w Monachium jest siedzibą najwyższej władzy landu Bawarii. Budynek rządowy znajduje się w dawnych ogrodach dworskich, które zdobią konny pomnik Ottona I i pomnik wojenny. Budynek kancelarii zawiera muszlowe figury wapienne i cztery trofea. W tym zespole architektonicznym mieści się także budynek hali festiwalowej. Wcześniej władze landu Bawarii obradowały w innym pałacu, ten został jednak znacznie zniszczony w czasie nalotów na Monachium w trakcie II wojny świtowej. Zaistniała więc potrzeba wzniesienia nowej rezydencji rządowej. Zanim wybudowano docelowy pałac, władze landu rezydowały w innych budynkach. Konkurs architektoniczny na nową Bawarską Kancelarią Państwową wygrał w 1982 roku zespół architektoniczny Diethard J. Siegert i Reto Gansser. W 1993 roku nowa rezydencja rządowa była gotowa do użytkowania. Dwa nowoczesne skrzydła są pokryte w całości długimi przeszklonymi klatkami schodowymi prowadzącymi do Portikusa wyłożonego piaskowcem frankońskim.

Kościół św. Łukasza w Monachium

Luterański kościół parafialny św. Łukasza jest największym protestanckim kościołem w Monachium. Dwie wieże i prawie 64-metrowa kopuła stanowią charakter kościoła. Wśród architektury wewnętrznej największą wartość zabytkową stanowią ołtarz ze zdobieniami malarskimi, ambona oraz organy. Kościół św. Łukasza w Monachium został zbudowany w latach 1893 – 1896 według projektu Alberta Schmidta. Chociaż kościół św. Łukasza jest nazywany katedrą monachijskich protestantów, świątynia ta nie jest siedzibą biskupa. Organy zostały zbudowane przez G.F. Steinmeyera. Obraz na ołtarzu jest dziełem artysty Gustav Adolf Goldberga. Architektura nawiązuje do wcześniejszych styki obecnych w Monachium. Z zewnątrz budowana byłą w formach romańskich, natomiast wnętrze przypomina wczesnego gotyku reńskiego w oparciu o geometryczny kształt krzyża greckiego. Na wschodzie znajduje się trójstronna absyda, zachodnia fasada jest siedmioboczna i ma wieże wzniesione na planie kwadratu.

Rybia Fontanna w Monachium

Rybia Fontanna w Monachium jest fontanną której historia sięga czasów średniowiecza. Współcześnie to jedno z najpopularniejszych miejsc spotkań w Monachium, szczególnie dla osób z okolic Monachium. Fontanna wykonana jest z brązu i posiada bogate dekoracje rzeźbiarskie: rybę na szczycie oraz trzej mężczyźni wylewający wodę. Ryba ta przypomina czasy, kiedy Marienplatz nadal służyło za rynek centralny, a sprzedawcy ryb wieszali swoje żywe towary w koszach na ówczesnej studni. Pierwsza fontanna w tym miejscu powstała w roku 1318. Neogotycka fontanna budowana była w latach 1862 – 1866 przez Konrada Knolla. W neogotyckiej fontannie były rzeźby przedstawiające czterech rzeźników, którzy wlewają wodę do wiadra do studni. Nad nimi stało czworo dzieci grających muzykę, a na szczycie stała stara osoba z podniesionym kubkiem. W roku 1954 Josef Henselmann stworzył fontannę w obecnej formie, w miejscu zniszczonego podczas II wojny światowej neogotyckiego poprzednika.

Kolekcja Schacka w Monachium

Monachijska Kolekcja Schacka, wcześniej nazywana Galerią Schacka jest kolekcją dział sztuki, którą zapoczątkował hrabia Adolf Friedrich von Schack. Kolekcja mieści się w dwudziestowiecznym, zabytkowym budynku, którego elewacja wykonana jest w piaskowcu , a na szczycie znajduje się herb imperialny, z dedykacją dla cesarza. Hrabia von Schack był patronem, który wspierał monachijskich artystów. Jego kolekcja zawiera głównie działa od XIV wieku, między innymi takich artystów jak: Arnold Böcklin, Moritz von Schwind, Franz von Lenbach, Carl Spitzweg, Carl Rottman, Anselm Feuerbach, Eduard Gerhardt i innych. Jako kolekcjoner preferował tematy związane z mitologią i dalekimi podróżami. Kolekcja pozostała niezmieniona do dziś i jest uważana za istotny przykład artystycznych preferencji prywatnego kolekcjonerstwa w XIX wieku, który odzwierciedla romantyczny świat obrazów i umysł tamtej epoki. W 1909 roku kolekcja przeniosła się do nowego budynku, wykonanego przez Maxa Littmanna. 

Stary Cmentarz Południowy w Monachium

Szesnastowieczny Stary Cmentarz Południowy jest najstarszą zachowaną nekropolią na terenie Monachium. Powstał poza jego ówczesnymi granicami jako reakcja na zarazę, która trawiła miasto w tamtym czasie. Jego powierzchnia wynosi prawie 10 ha. Znajduje się tu wiele zabytkowych nagrobków i pomników. Do najważniejszych należą m.in.: pomnik ku czci ofiar powstania chłopskiego, centralny krzyż w nowej części cmentarza zaprojektowany przez Johanna von Halbiga, Eugena Alberta, Ellena Ammanna, Romana Antona Boosa, Justusa von Liebiga, Josepha Antona von Maffeia, Ferdinanda von Millera, Josepha von Lindwurma, Georg avon Hauberrissera, Georga Simona Ohma. Stary Cmentarz Południowy został zbudowany w 1563 roku z inicjatywy księcia Albrechta V. Było to w latach 1788 – 1868, czyli przez 80 lat, jedyne miejsce pochówku zmarłych z całego miasta, dlatego też można tu znaleźć groby całego przekroju społecznego zamieszkującego w tamtych latach Monachium.

Sendling-Westpark w Monachium

Sendling-Westpark jest 7 Dzielnicą Monachium, której obszar został przyłączony do miasta i intensywnie zabudowany dopiero po drugiej wojnie światowej. Typowe dla tego rejonu budynki to domy jednorodzinne z okresu międzywojennego oraz duże bloki mieszkalne powstałe po drugiej wojnie światowej w ramach zabudowy nowej dzielnicy. Dzielnica 7 ma największy w Monachium udział terenów zielonych. Znajdują się tu duża część lasu Sendling oraz Westpark, od których pochodzi nazwa dzielnicy oraz ogródki działkowe „Land in Sonne”. Na terenie dzielnicy znajdują się także tereny sportowe oraz kilka mniejszych parków. Sendling-Westpark gościło Międzynarodową Wystawę Ogrodniczą w 1983 roku. Hala Rudiego Sedlmayer-Halle była gospodarzem licznych imprez kulturalnych i sportowych, a współcześnie jest siedzibą koszykarskiej sekcji Bayernu Monachium nazwą Audi Dome. Mieści się tu również sanatorium Neufriedenheim oraz różne instytucje edukacyjne.

Muzeum Willa Stucka w Monachium

Neoklasycystyczna dawna willa Franza von Stucka w Monachium mieści muzeum poświęcone temu artyście. Można tu zobaczyć między innymi zabytkowe studio i salon słynnego monachijskiego artysty. Dodatkowo dostępna jest dodatkowa przestrzeń na specjalne wystawy. Budynek zdobią rzeźby amazonek autorstwa von Stucka. Willa zbudowana została w latach 1897 – 98, to dawna siedziba „malarza-księcia” On sam zaprojektował willę, a w latach 1914 – 15 do budynku dodano pracownię. W 1928 roku, tuż przed śmiercią, z projekt domu otrzymał doktorat honoris causa Politechniki w Monachium za osiągnięcia w zakresie planowania i sztuki. Oprócz zabytkowych domów i pomieszczeń studyjnych Franza von Stucka w muzeum pe rentowana jest kolekcja dzieł artysty, uzupełniona przez obiekty z obszaru sztuki użytkowej z przełomu XIX i XX wieku. Muzeum prezentuje także wystawy specjalne z tematyki historycznej i artystycznej. Muzeum Willa Stucka zostało otwarte w 1992 roku.

Japońska herbaciarnia Kanshoan w Monachium

Japońska Herbaciarnia Kanshoan w Monachium jest częścią Ogrodu Angielskiego w stolicy Bawarii. Położona jest na małej wyspie w części parku zwanym Ogrodem Japońskim. W herbaciarni odbywa się regularnie tradycyjna japońska ceremonia picia herbaty. Każdego roku, trzeciego lipca, odbywa się „Japanfest”. Herbaciarnia Kanshoan powstała z okazji Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku w Monachium oraz partnerstwa miast z japońskim Sapporo, miejscem Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Wyspa, na której mieści się herbaciarnia zbudowana została w 1969 roku według projektu Schwabingera Bacha. Herbaciarnia była darem dla Bawarii od Soshitsu Sen, szefa szkoły herbacianej Urasenke w Kioto, i została zaprojektowana przez Soshitsu Sen i Mitsuo Nomura. Architektura budynku i założenia parkowe mają nawiązywać do klasycznego stylu japońskiego. W 2008 roku budynek otrzymał nowy dach wykonany z drewna.

Hala Sławy w Monachium

Bawarska Hala Sławy to trzyskrzydły dorycki portyk zaprojektowany przez Leo von Klenze w imieniu króla Ludwika I Bawarskiego na brzegu Isar w Monachium. Hala została zbudowana z wapienia Kelheim. Powstała wraz z pomnikiem Bavaria i tworzy z nim jednostkę strukturalną. Zespół jest otoczony częścią Bavariapark. Hala ma 68 m długości, 32 m szerokości i osiąga wysokość 16 m. Dach podtrzymywany jest przez 48 kolumn, z których każda ma wysokość 6,95 m i średnicę 1,25 m. Hala Sławy oraz posąg Bavaria zostały zbudowane w latach 1843 – 1853. Oprócz posągu znajdują się tu popiersia ważnych ludzi z Bawarii. Ludwik był żarliwym wielbicielem starożytnej Grecji i chciał utworzyć w tym miejscu odpowiednik ateńskiego Partenonu. Z tego powodu budynek i jego otoczenie nawiązują do klasycznych form architektonicznych. Idea Hali Sławy dojrzewała w czasie. Już jako książę królewski Ludwik opracował plan budowy patriotycznego pomnika w królewskim mieście Monachium.

Kościół klasztorny św. Anny w Monachium

Rzymskokatolicki kościół klasztorny św. Anny w Monachium jest pierwszym rokokowym kościołem w Bawarii i miała decydujący wpływ na rozwój architektury sakralnej w tego regionu. Wśród elementów wnętrza największą wartość mają: fresk zdobiący sufit, ołtarze, w tym ołtarz główny, organy, ambona oraz tabernakulum. Zewnętrzną część zdobi zabytkowa fasada. W 1725 roku został założony klasztor Hieronimitów. Elektor Maria Amalie położyła dwa lata później, w roku narodzin jej syna Maksymiliana III Józefa, kamień węgielny pod kościół klasztorny. Kościół zaprojektował architekt Johann Michael Fischer, a jego budowa trwała do 1733 roku. Podczas sekularyzacji w 1807 roku klasztor Hieronimitów został uchylony i oczyszczony, budynek klasztorny zaś stał się koszarami. Dwadzieścia lat później budynek przejęli franciszkanie. W czasie bombardowań podczas II wojny światowej kościół uległ znacznym zniszczeniom i został odrestaurowany pod koniec lat 90-tych XX wieku.

Katolicki kościół farny Najświętszej Marii Panny w Monachium

Katolicki kościół farny Najświętszej Marii Panny w Monachium jest jednym z najważniejszych sanktuariów w Bawarii. Wokół kościoła znajduje się dawny cmentarz ze starym murem i starymi kutymi żelaznymi krzyżami. Kościół łączy średniowieczne style architektoniczne: romanizm i gotyk. Wnętrze ma elementy barokowe oraz rokokowe. Gotycki kościół pochodzi z ok. 1400 roku. Posiada jednak starsze romańskie części zachowane w wieży oraz w chórze. Pierwsze barokowe zdobienia wnętrza wykonano w 1692 roku, których autorem był Ignaz Günther. Rzeźbione figury Maryi umiejscowiono w rokokowym ołtarzu głównym, który jest wyposażony także w wiele innych figur. Z tego czasu pochodzą również ambona i większość bocznych ołtarzy. Ołtarze są autorstwa J. Haubera. Ozdobione zostały figurami świętych biskupów Korbiniana i Ulricha Na początku XX wieku dodano neobarokowe zdobienia do wnętrza świątyni m.in. obraz przedstawiający Trzech Króli.

Muzeum Dzieci i Młodzieży w Monachium

Monachijskie Muzeum Dzieci i Młodzieży jest placówką poświęconą najmłodszym i ma swoją siedzibę w stacji Starnberger Flügelbahnhof na głównym dworcu w Monachium. Muzeum prezentuje zmieniające się wystawy, mające zachęcić dzieci i młodzież do działalności naukowej i eksperymentowania. W 1991 roku pierwsze wystawy zostały zaprezentowane jako mobilny program w przebudowanym autobusie, w 1996 roku muzeum przeniesiono na główny dworzec. Muzeum Dzieci i Młodzieży Monachium nie prowadzi ekspozycji stałych, wystawy się zmieniają i dotyczą różnych dziedzin nauki. Prezentowane tu były m.in. wystawy: Szalony labirynt. Interaktywna wystawa + program wakacyjny; Nic, tylko powietrze. Bańki mydlane jako olśniewający pośrednik między nauką, sztuką i kulturą; Przestrzeń środowiska. Bloki konstrukcyjne dla zrównoważonego rozwoju; Widzę coś, czego nie widzisz; Monachium żyje. naturalne miasto i wiele innych.

Ogród Botaniczny Monachium-Nymphenburg w Monachium

Ogród Botaniczny Monachium-Nymphenburg, zwany także Nowym Ogrodem Botanicznym, łączy się z zamkowym parkiem Nymphenburg na północy i jest jednym z większych ogrodów botanicznych w Niemczech. Osiąga powierzchnię 21,20 ha, a powierzchnię ponad 4500 m zajmują szklarnie. Uprawia się tu ok. 16000 gatunków roślin. Nowy Ogród Botaniczny w Monachium powstał w 1914 roku. Był on pierwszym ogrodem botanicznym, który został zaprojektowany według reformy ogrodowej. Ta reforma to założenie, charakteryzujące się typową prostotą i regularnością. Reprezentowana jest przede wszystkim w obszarach sąsiadujących z nowymi budynkami. Eksponowane są tu takie specyficzne krajobrazy, jak wrzosowiska, wody i mokradła. Ponadto utworzono dział ogrodów różanych, roślin użytkowych i leczniczych oraz najważniejszych roślin domowych. W szklarniach znajdują się rośliny wilgotnych obszarów tropikalnych, ekosystemy chłodnych tropikalnych lasów górskich i pustyń.

Kościół parafialny św. Małgorzaty w Monachium

Stary kościół parafialny św. Małgorzaty w Monachium jest świątynią barokową w stylu charakterystycznym dla bawarskich kościołów wiejskich. Kościół poświęcony jest św. Małgorzacie z Antiochii. Wnętrze świątyni zdobią zabytkowe ołtarze, ambona oraz freski. Wieżę wzniesiono na planie kwadratu, natomiast jej dwa ostatnie piętra na planie ośmiokąta. Budowa kościoła trwała w latach 1711 – 1713. Świątynię wzniesiono według planów Wolfganga Zwergera. Kościół jest następcą dawnego, prawdopodobnie gotyckiego kościoła. Pozostałości średniowiecznej budowli zachowały się głównie w wieży. Ambona jest autorstwa Ignaza Johanan Grassla. Ołtarz główny zawiera wizerunek Św. Małgorzaty autorstwa Franza Fröhlicha oraz boczne drewniane figury przedstawiające świętych Jana i Jerzego. Lewy ołtarz boczny z przedstawia malunki Świętej Rodziny autorstwa Johanna Baptisty Unterstainera, po bokach Madonnę z Dzieciątkiem i świętych oraz Trzech Króli.

Muzeum Bogactwa Kryształów w Monachium

Muzeum Bogactwa Kryształów jest publicznie dostępną częścią Mineralogicznej Narodowej Kolekcji w Monachium. Zawiera ok. 100000 eksponatów, w tym diamenty, szmaragdy i inne klejnoty. Istnieje również kolekcja meteorytów, a także kwarcu z regionu alpejskiego i minerałów z bawarskich złóż mineralnych. W ramach ekspozycji szczegółowo przedstawiono powstawanie i właściwości minerałów i kryształów. Kolekcja obejmuje między innymi kolekcję, którą gromadził Nikolaus de Beauharnais. Wśród eksponatów znajdują się takie okazy jak m.in. diament króla Ludwika, kryształ Rubellite i szmaragd Takowaya. Mineralogiczna Narodowa Kolekcja w Monachium jest jedną z pięciu instytucji badawczych Państwowej Biblioteki Nauk Przyrodniczych Bawarii. Muzeum znajduje się w na miejscu dawnych koszar tureckich, w budynku Wydziału Matematyki Uniwersytetu Ludwika Maksymiliana.

Muzeum Valentina i Karlstadta

Monachijskie Muzeum Valentina i Karlstadta znajduje się w dwóch wieżach flanki Bramy Isar. Poświęcone jest aktorowi komicznemu Karlowi Valentinowi, jego partnerowi Liesowi Karlstadtowi oraz innym komikom związanym ze stolicą Bawarii. Wystawiane są tu przedmioty związane z życiem i twórczością artystów oraz prezentacje multimedialne. Muzeum zostało otwarte przez Hannesa Königa w 1959 roku w Bramie Isar, która stanowi część dawnych średniowiecznych fortyfikacji miejskich. Stała wystawa została otwarta w 2008 roku. Przedstawia Karla Valentina we wszystkich jego aspektach: jako komika, dramaturga, akrobatę słowa, aktora, filmowca, rzemieślnika, kolekcjonera, filozofa. Na 2 piętrze południowej wieży umiejscowiono wystawą Liesla Karlstadta. Tutaj są prezentowane eksponaty związane z tym artystą oraz multimedialne pokazy dotyczące pionierów niemieckiego filmu. W muzeum mieści się także wystawa poświęcona bawarskim śpiewakom ludowym.

Muzeum Zabawek w wieży Starego Ratusza w Monachium

Muzeum Zabawek w wieży Starego Ratusza w Monachium prezentuje zabawki z Europy i Ameryki na czterech piętrach. Mieści się tu także sklep muzealny specjalizujący się w sprzedaży literatury specjalistycznej, reprodukcji starych zabawek, przedruków starych książek dla dzieci, gier i pocztówek. Kolekcja sięga roku 1800 i zaczęła się od drewnianych zabawek, później pojawiły się kolejne eksponaty. Prezentowane są tutaj m.in. stare modele pociągów, wypchane zwierzęta, zabawki cynowe, zamki księżniczek, techniczne zabawki transportowe oraz postacie z bajek i kreskówek. Można tu również odnaleźć różnego rodzaju modele statków, ponad sto lalek Barbie, lalki z wosku, porcelany i drewna, domki oraz ubranka dla lalek, roboty z blachy, rakiety, stacje kosmiczne, samochodziki, drewniane domy, gospodarstwa rolne ze stajniami, żołnierzy z obu wojen światowych, Indian, traperów, Marsjan i wiele innych zabawek.

Muzeum Żydowskie w Monachium

Muzeum Żydowskie w Monachium przedstawia historię żydowskiej społeczności Monachium i jest częścią nowego żydowskiego centrum miasta. Mieści się tutaj publiczna szkoła podstawowa, przedszkole, centrum młodzieżowe, a także społeczna audytorium i koszerna restauracja. Muzeum Żydowskie w Monachium jest częścią kompleksu składającego się z trzech budynków i zostało zaprojektowane przez architektów Rena Wandel-Hoefer i Wolfganga Lorcha, którzy otrzymali zamówienie po konkursie architektonicznym w 2001 roku. Muzeum powstawało w latach 2004 – 2007. Budynek zaprojektowano jako wolnostojący sześcian z przejrzystym holem na parterze. Na dwóch najwyższych piętrach znajdują się czasowe wystawy, centrum nauki i biblioteka. Ekspozycja stała muzeum znajduje się na niższym poziomie. Stała wystawa zawiera przegląd żydowskiej historii Monachium, ze szczególnym uwzględnieniem religii żydowskiej, jej corocznych festiwali i rytuałów przejścia: obrzezanie, bar i batmitz, małżeństwo, śmierć.

Plac Sendlinger-Tor w Monachium

Monachijski plac Sendlinger-Tor jest jednym z reprezentacyjnych placów w stolicy Bawarii. Swoją nazwę bierze od gotyckiej bramy miejskiej Sendlinger. Przy placu tym mieszczą się hotele, restauracje, kawiarnie, bary, reprezentacyjne gmachy oraz stacja przesiadkowa metra, obsługująca 6 linii kolejki podziemnej. Plac Sendlinger-Tor w Monachium powstał w XIX jako element koncepcji urbanistycznej, gdy rozbierano średniowieczne mury obronne Starego Miasta. Po średniowiecznych fortyfikacjach pozostała Brama Sendlinger. Jej historia sięga XIII wieku, gdy w czasach króla Ludwika Bawarskiego ówczesne Monachium znacznie zwiększyło swą powierzchnię. W związku z rozprzestrzenianiem się miasta zaistniała potrzeba powiększenia fortyfikacji obronnych stolicy Bawarii. Jednym z elementów nowych murów obronnych była Brama Sendlinger. Pierwotnie składała się z wieży centralnej i dwóch wież pobocznych. W XIX wieku wyburzono wieżę centralną, a w jej miejsce powstał łukowy przejazd.

Ulica Leopolda w Monachium

Monachijska ulica Leopolda jest kontynuacją bulwaru Ludwika I, na północ od Bramy Zwycięstwa. Jest ulicę handlową i rozrywkową, w jej południowej części znajdują się liczne kawiarnie. Przecina dzielnice Maxvorstadt, Schwabing i Milbertshofen i pierścień Mittlerer Ring. Jest długim na ok. 3,6 km bulwarem, z obu stron obsadzonym wysokimi drzewami. Ulica Leopolda w 1891 roku została nazwana na cześć księcia Leopolda Bawarskiego, syna zmarłego księcia regenta Luitpolda Bawarskiego. W roku 1962 ulica Leopolda była sceną zamieszek w dzielnicy Schwabinger. Zwłaszcza na południowym krańcu drogi zachowały się zabytkowe budowle. Znajdują się tu Łuk Tyumfalny, Akademia Sztuki, Park Leopolda, Uniwersytet Ludwika Maksymilina, kanał Nymphenburg Biedersteiner, Petuelpark, rzeźba Chodzący Człowiek artysty Jonathana Borofsky’ego, willa Loli Montez, kochanki Ludwika I, która jest obecnie używana przez uniwersyteckie związki studenckie oraz dom Dülfera.